Yeter ki Müzik Olsun

BİR MÜZİKAL KEŞİF

(7 Temmuz 2015 tarihinde, Milliyet Sanat dergisi internet sitesinde yayımlanmıştır.)

Badem grubundan tanıdığımız Barış Bahçeci, bir süre önce de bambaşka türde müzik yapan 4 Vokal grubunun dört solistinden biri olarak çıkmıştı karşımıza. Barış Bahçeci’nin ilk solo albümü “Beyaz Kurdun Öyküsü” ise geçtiğimiz günlerde Eğlence Fabrikası etiketiyle yayımlandı.

Bahçeci bir müzik emekçisi aslına bakarsanız… Sadece şarkı söylemiyor; bahsi geçen iki grubun albümlerinde de adını besteci, söz yazarı, enstrümanist ve hatta yapımcı olarak da gördük. Nitekim bu ilk solo albümünün prodüktörlüğünü de kendisi yapmış, ağırlıklı olarak kendi bestelerini söylemiş, düzenlemelere (bir şarkı hariç) Süha Duran’la birlikte imza atmış ve dahi albüm kayıtlarında klavye ve perküsyon çalmış.

Öncelikle şunu söylemek lazım ki, bu albüm müzikal yapı olarak Barış Bahçeci’nin daha önce gruplarla yaptığı çalışmalardan biraz farklı. Bahçeci’nin solo şarkılarında her şeyden çok eskiye dair bir tat var. Gitar, klavye, davul tınıları ‘70’lerden ses veriyor gibi. Biraz Anadolu-pop suları, biraz Mazhar –Fuat – Özkan’ın ilk dönemleri, belki biraz da Fikret Kızılok… Düzenlemeler bu meyanda ama şarkılar da bu düzenlemeleri istemiş gibi. Yani bir benzeme çabasından çok, kendine ait bir ruhtan, kimlikten bahsedilebilir.

Bununla birlikte besteci olarak ne kadar belirgin bir imza atsa da şarkılara, solist olarak da bir o kadar iddiasız. Hiçbir şekilde şarkıların üzerine çıkmak istememiş, kendini şarkıcı olarak gösterme çabasına girmemiş, resesif bir solist Bahçeci.

Albümün en enteresan işlerinden biri, Kemani Sebuh Efendi’nin “Kürdili Hicazkâr Longa”sından Barış Bahçeci’nin yazdığı sözlerle bir şarkıya dönüştürülmüş “Bir İleri İki Geri”. Bildiğim kadarıyla böyle bir deneme ilk kez yapılıyor. Çok enteresan sözler, söylenmesi çok zor, adeta bir “rap” şarkısı gibi kalabalık bir hece yerleştirme ile teatral bir şarkı ortaya çıkarırken, özellikle Bahçeci’nin çakırkeyif ağzıyla söylediği kısımlar inceden bir Timur Selçuk havası estiriyor. Böylesi zor bir denemenin altından ancak bu kadar başarıyla kalkılabilirdi.

“Bir İleri İki Geri”nin işaret ettiği üzere, Bahçeci şarkılarının en belirgin ortak özelliği sözlerle müziğin çok iyi örtüşmesi, uyumsuzluk göstermemesi. Bu bir şarkı yazarı için çok yüksek ve kolay yakalanamayacak bir standart.

Bir kızılderili efsanesine göre iyiliğin simgesi olan beyaz kurda gönderme yapan “Beyaz Kurdun Öyküsü”, albüme adını veren enstrümantal bir eser. “All Done” ise albümdeki tek İngilizce şarkı. Her ikisi de Barış Bahçeci’ye ait ve özellikle “All Done”, rahatlıkla dünya pazarına da servis edilebilecek bir şarkı olarak oldukça dikkat çekici. Hale Hızal Berberoğlu’nun Barış Bahçeci’ye eşlik ettiği iki şarkıdan biri olan “Çıkmaz Sokaklar”ın sözlerini Hale Hızal Berberoğlu yazmış, beste ise Bahçeci ve Berberoğlu’na ait. Bu şarkıdaki çellonun sesi ve düzenleme, sizi alıp Fikret Kızılok şarkılarının yanına götürebilir.

Bir Diyarbakır türküsü olan “Esmerim Biçim Biçim”in içinden tam olarak kökeni bilinmese de yüzyıllardır İstanbul kasap havası olarak müziğimize yer etmiş melodinin geçmesi ise bir başka enteresan müzikal deneme olmuş. Derin felsefesi ve Anadolu popa yakın duran müzikal biçimiyle albümün ilk klip şarkısı “Toprak”, Bahçeci’ye 4 Vokal’in eşlik ettiği “Derin” ve pop tatlar taşıyan “Bugün Güzel Bir Gün”, “Zıt” ve “Kenarında Köşesinde”, albümü hiç sıkılmadan baştan sona dinlemenize neden olan diğer şarkılar.

Deneyimli bir müzisyenin elinden çıktığı her halimden belli, kendine ait bir “sound” yaratmayı başarmış, müzikalitesi yüksek bir albüm bu. Albümün adından yola çıkarak hazırlanmış kapak illüstrasyonu, dinlerken neyle karşılaşacağınız konusunda yanıltıcı olabilir, hatta bir parça itici de gelebilir ama aldanmayın. Mutlaka keşfedilmesi bir müzikal birikim sizi bekliyor.

TEMMUZ 2015

Bekir Ünlüataer, adının bu şarkıyla anılmasından sıkılmadı sanırım. Söz ve müziği Sezen Aksu’ya ait “Ahbap Çavuşlar”ı aslında ilk kez Cihan Okan seslendirmişti. Okan’ın 2010 yılında yayımlanan ilk solo albümünün dikkat çeken şarkılarından biriydi. Ne ki şarkı Bekir Ünlüataer’in sesinden enteresan bir şekilde tanındı. 2012 yılında Mehmet Barlas, o günlerde yaptığı televizyon programına Sezen Aksu’yu konuk etti. Ve o programı izleyenler televizyon tarihinin en saçma sekanslarından birine şahit oldular. Barlas, programın sonlarına doğru “Programımızı romantik bitirelim,” dedi ve cep telefonundan Bekir Ünlüataer’in “Ahbap Çavuşlar” kaydını açıp, Sezen Aksu’ya dinletmeye başladı. Bununla da yetinmeyip, eşlik etmesini de istedi. Aksu önce “Erkek tonu,” filan dediyse de, mecbur kaldığından bir yere kadar eşlik etmeye çalıştı.

2013 yılında Bekir Ünlüataer ve Fatih Ahıskalı’dan kurulu Eşref Vakti adlı grup henüz dağılmamıştı. Grubun o yıl piyasaya çıkan “Beyaz Sayfa” adlı albümünde bu şarkı da yer aldı.

Yıl 2015 ve Bekir Ünlüataer bu defa solo olarak yine aynı şarkıyı söylüyor. Geçtiğimiz günlerde DMC etiketiyle tekli formatında yayımlanan şarkının bu yeni düzenlemesini ise Ozan Doğulu yapmış.

You Tube’da şarkının videosunun altına birisinin yazdığı gibi, Bekir Ünlüataer’in “salon şarkıcısı” kimliğinden soyunmak ve kulüplerde, barlarda, plajlarda çalınmak gibi bir derdi var sanırım. Bu şarkıya reva görülen bu düzenlemenin başka bir açıklaması yok çünkü. İyi güzel de, neden bu şarkı? Halihazırda bilindiği için mi? İyi de bu şarkıyı bilen ve sevenlerin kulüp-bar-plaj dinleyicisi olduğunu söyleyebilir miyiz? Yoksa orta yaş ve üstü meyhane müdavimi eşraf mı? Bence ikincisi. E onlar da bu şarkıyı böyle dinlemekten haz etmezler zaten. Öbür kitle ise zaten bu “Üzgünüm Leyla”lı havalarla eller havaya yapmaz. O halde amaç ne? Hedef kitle kim? Belli değil.

Bekir Ünlüataer iyi bir şarkıcı. Tıpkı dağılan grubunun adı gibi “eşref vakti” dinlenilecek şarkıları da iyi söylüyor; o şarkılar ona çok yakışıyor. Farklı şeyler denemek elbette iyidir ama bunu yaparken çizilecek yol da önemlidir. Burada yanlış bir yola doğru gidiş var gibi. Kim bilir, belki de ben yanılırım ve şarkı bu haliyle yaz boyu her yerde çalınır, insanlar coşar, taşar. Bekleyip görelim.

MAYIS 2015

Türkiye’de mankenlik mesleği güzel bir yüze, iyi bir fiziğe sahip olmakla eşdeğer tutulur, bilirsiniz. Yani başka bir beceri ve yeteneğinizin, bir parça zekânızın filan olması gereksizdir, hatta yoktur, olamaz; öyle düşünürüz. O yüzden de mankenden şarkıcı olur mu, mankenden oyuncu olur mu, şu olur mu, bu olur mu tartışması hiç bitmez. E tabi bu önyargıda mesleğini manken olarak imlemiş ve sahiden de fiziksel güzelliği dışında bir yeteneğini, becerisini (olmadığından olsa gerek) hiç göstermemiş çoklarının da payı büyüktür.

Ece Gürsel’in de tanınırlık kariyerine Hıncal Uluç’lu bir tanıtım kampanyasıyla başladığı malum. İsteyerek ya da istemeyerek, mankenlik titrinin kaçınılmaz sonucu olarak magazinin haberlerinden payını almışlığı da vardır. Bu noktada mankenlik kariyerinin sonsuz olmadığı bilinciyle müziğe demir atanlarla aynı kefede tutulması da belki biraz da haklı önyargılarımız nedeniyle olmuştur. Ancak Gürsel’in 2011 yılında yayımlanan ilk albümü “Yarı Farkında”, hiç de meslektaşlarının yaptıklarıyla aynı kategoride değerlendirilebilecek bir iş değildi; bunu da kabul etmek lazım. Ona keza 2013’de yayımlanan “Sadece” adlı ikinci albümü de…

Yani müziğe başladığından bu yana, ana akımın dışından bir yerden, daha alternatife yakın ve kendine has bir şarkıcı oldu Ece Gürsel. Sesi hiç fena değildi üstelik ve hiç de fena şarkı söylemiyordu. Ama yaptığı müziğin alıcısı belliydi ve o alıcının onu seçmesi de (yine malum önyargılar doğrultusunda) biraz zor görünüyordu.

Ece Gürsel bunun farkına varmış olmalı ki, bu defa ana akımın tam ortasından ses veren bir şarkıyla çıkıyor karşımıza. Geçtiğimiz günlerde DMC etiketiyle yayımlanan “Aptal Olma” adlı bu şarkının sözleri Zuhal Karadeniz tarafından yazılmış, bestesi Onur Mete’ye ait. Düzenlemeyi ise Alper Gemici yapmış. Gayet akılda kalıcı, melodik, sıcak bir ana akım pop şarkısı “Aptal Olma”. Ece Gürsel değme şarkıcıya taş çıkarıyor ve bu anlamda hiçbir eksik gedik bırakmıyor. Düzenleme de şarkıyı en doğru biçimde işliyor zaten.

Tek kusur, Ece Gürsel’in önceki albümlerindeki o doğal halini bu şarkının klibinde ter yüz etmiş olması. Fazla rüküş, fazla poz kesen, fazla manken ve orta yaşlı bu görüntü, bir parça demode bir profil çiziyor. Demode, çünkü günümüz gençliğinin pop-star algısının tamamen dışında bir profil bu.

Bunu bir kenara koyarsak, Ece Gürsel’in ana akım pop sularında yakın vadede kendine bir yer edinebileceğine dair ilk sinyali verdiğini rahatlıkla söyleyebiliriz.

TEMMUZ 2015

Edis’in ilk teklisi “Benim Ol”, sadece dijital formatta yayımlanmıştı. PDND Müzik etiketiyle CD formatında da yayımlanan yeni tekli, “Olmamış mı?” ise aynı adlı yeni şarkının yanı sıra “Benim Ol”un dört farklı versiyonunu da içeriyor.

Pop müzikle ilgili herkesin ortak kanaati, Edis’in önümüzdeki yılların pop yıldızı olacağı ve hatta şimdiden olduğu. Bu görüş sosyal ve “anti-sosyal” medyada yazılıp çizilmekle, söylenmekle kalmıyor, müzik kulislerinde de konuşuluyor nicedir. Bu, çok sık karşılaştığımız bir durum değil. Çünkü bu tekli yayımlanana kadar Edis’i sadece bir tek şarkısıyla dinlemiş ve tanımıştık. Ve bir şarkıcıyı bir tek şarkısıyla starlığa tayin etmek, ‘90’ları geride bıraktığımızdan bu yana alışık olduğumuz bir şey değildi. Gelin görün ki “star ışığı” denilen şey tam da böyle bir şey. Ya da eskilerin deyimiyle “şeytan tüyü” denilen şey. Nedenini niçinini açıklamak zordu ama Edis’de o ışık vardı ve kısa sürede herkesi etkisi altına kaldı.

Size Edis’in “Benim Ol”dan çok önce yayımlanmış ve pek duyulmamış bir çalışmasından da bahsedeyim yeni şarkıdan bahsetmeden önce. “Birden” adlı bu “rap” şarkısında, Pit10’a “featuring” yapıyor Edis. Bu şarkı sadece dijital formatta, iki farklı albümde yer almıştı. Birisi Pit10’un “Beni Bilmiyorsun” adlı albümünün iTunes versiyonunda, diğeri ise “İnadına T-Rap” adlı karma “rap” albümünde. Her iki albüm de Ve Medya etiketiyle 2014 yılında yayımlanmıştı. Edis hayranlarına duyurulur.

Gelelim “Olmamış mı?” teklisine…

Tıpkı “Benim Ol” gibi “Olmamış mı?” da söz ve müziği Edis’e ait bir şarkı. Her şeyden önce artık demode olmuş bir dilden ve şarkı biçiminden uzak, bugünün genç dinleyicisine doğrudan ulaşacak şarkılar yazıyor Edis. Bu ikinci şarkı ile bunu bir kez daha görüyoruz. Ozan Çolakoğlu ise tıpkı Tarkan’ın ilk döneminde yaptığı gibi, bu taze soluklu şarkıları taze soluklu düzenlemelerle cilalıyor. Üstüne Edis’in birilerinin taklidi/benzeri olmayan şarkı söyleme biçimi ve kendine has sesi, avantajlı fiziği ve dans edip şarkı söyleyebilme yeteneği de eklenince taşlar tam anlamıyla yerine oturuyor. Şu da var ki, Edis ilk şarkısının başarısının arkasına sığınıp, yine ona benzer bir şarkı yapma kolaycılığına sığınmamış ve yine dinamik ve genç ama bambaşka stilde bir şarkıyla başarısının uzun vadeli olacağını da göstermiş.

“Benim Ol”un farklı versiyonları da şarkıyı yine ve yeniden sevmek için farklı alternatifler sunuyor. Osman Çetin tarafından yapılmış akustik ve “remix” versiyonlar ve Ogün Dalka tarafından yapılmış “remix” versiyon ve orijinal Ozan Çolakoğlu düzenlemesiyle “Benim Ol”un dört farklı versiyonunun dördü de sıkılmadan dinlenilebiliyor. Özellikle “remix” versiyonlarda şarkıların bir ritim kutusuna döndürülmesini ve dans edilebilir ama dinlenilemez hale gelmesini sevmeyen bir müzik dinleyicisi olarak, bu versiyonların her birini sıkılmadan dinlediğimi ve sevdiğimi söyleyebilirim.

Teklinin kapak tasarımını Mete Özgencil yapmış, fotoğrafları ise Hüseyin Erçayhan çekmiş. Hedefi doğru yerden vuran bu tasarım ve fotoğraflara diyecek bir şey yok ama teklinin fiyat etiketinin ayrı bir etiket olarak değil de tasarımın bir parçası olarak kartonete basılmış olması tatsız olmuş. Albümleri bir müzik eseri olarak gören ve arşivleyenler için bu görüntü çok sevimsiz ve bir ressamın tablosuna fiyat etiketi yapıştırmasından farkı yok.

Bir de “Olmamış mı?” için daha iddialı bir klip beklentisi içinde olduğumu söylemeliyim. Bu klip hem bir parça karanlık, hem de zayıf kalmış. Edis artık istese de istemese de ortalamanın üzerinde olmak/kalmak zorunda; zira başta da söylediğim gibi, herkes onu öyle bir yere koydu, aksi hayal kırıklığı olur hepimiz için.

TEMMUZ 2015

2011 çıkışlı “Farkın Bu” adlı albüm, Ajda Pekkan’ı şarkıcı olarak sevdiğimiz ve çok da özlediğimiz çizgide karşımıza çıkarmış bir albümdü. “Yakar Geçerim”le yakaladığı çıkış da Ajda kariyerinin en parlak çıkışlarından biri olmuştu nitekim. Ama sonra ne olduysa oldu ve arkası pek de iyi gelmedi. Bir yanda yanlış şarkı seçimleri, yersiz bir biçimde farklı tür denemeleri, bir yanda da Ajda’nın şarkıcılığına ‘90’ların ilk yarısında hâkim olan o tuhaf, boğuk, gırtlak nağmeli tekniğine geri dönüşü… Tamamen zaman kaybı bir alaturka albüm, tamamen anlamsız “Nikâh Masası”, “Tanrı İstemezse” yorumları, Orhan Gencebay’ın albümündeki “Severek Ayrılalım”, Kayahan albümündeki “Gönül Sayfam” fiyaskoları, çok zorlama “Ara Sıcak” ve “Ben Yanmışım” ve hatta “Harika”…

Çok bilinen bir şey ki Ajda müzikte her şeye ama en çok da alaturkaya heves ediyor, bu nedenle de pek tutarlı bir çizgi izleyemiyor. Ama biz onun, vakti zamanında ne kadar iyi alaturka söylediğini zaten duyduk, biliyoruz. Hiç yormasa kendini... Ajda gibi söylese de dinlesek olmaz mı? Olmuyor demek ki.

Ajda’nın yeni teklisi “Yakarım Canını”, geçtiğimiz günlerde DMC etiketiyle piyasaya sürüldü. Herkes bir Gülşen ya da Serdar Ortaç şarkısı beklerken, gelen bilgiler hep o yöndeyken, ani bir karar değişikliğiyle bir Can Tanrıyar bestesini seslendirdi Ajda. Hepimizi ters köşeye yatırdı, doğruya doğru. Bu iyi mi oldu, kötü mü, o ayrı mevzu.

Can Tanrıyar adından dolayı şarkının etrafında Petek Dinçöz isminin dolaşmasını anlamsız buluyorum, onu söyleyeyim. Bu bir önyargıdır ve her önyargı gibi gereksizdir. Kaldı ki karşımızdaki Ajda. İsterse “Foolish Kazanova”yı bile öyle bir söyler ki parmaklarımızı ısırırız. Şarkıcıları şu veya bu besteciden şarkı söylesin ama bundan söylemesin diye sınırlandırmak hiç akılcı değil. Ancak şunu konuşabiliriz: Bu şarkı Ajda için doğru bir şarkı mıdır? Kendi adıma cevabım hem evet, hem de hayır.

Şöyle ki; klip için de tercih edilen ilk versiyonu dinlediğimde, her şeyiyle, “Sen İste” ve “Aynen Öyle” arasındaki dönemin havasını almıştım. Hâlâ da alıyorum. Buna Ajda’nın şarkı söyleme biçimi ve bu uzun saçlı görüntüsü de dâhil. Sanki “Cool Kadın” albümünde unutulup kalmış da yeni klip çekilmiş bir şarkı gibi. Hâl böyle olunca da heyecan vermemişti hiç. Yani en azından tekli olabilecek güçte gelmiyordu kulağa.

Buna karşın şarkının alaturka versiyonuna kelimenin tam anlamıyla bayıldım. Bunun birden fazla nedeni var. Öncelikle şarkının istediği müzikal yapı buymuş ve alaturka versiyonla ortaya çıkmış. İkincisi Volga Tamöz’ün bu düzenlemesi, o her bir alaturka sazın ince ince çalışındaki ihtişam, bütünde yakalanan o meyhane/gazino havası müthiş. Son yıllarda yayımlanmış hemen her alaturka albümü iştahla dinlemiş ama aradığını bulamamış biri olarak, bu stil bir icrayla bu teklide karşılaşmak şaşırtıcı olmadı desem yalan olur. Yanı sıra şarkının bu versiyonun canlı çalınıp söylenmiş olması da Ajda’nın yapmak istediğini daha rahat yapmasını sağlamış. Salıvermiş sesini, istediği gırtlak nağmelerini yapmış ve bu versiyonda bu hâli rahatsız edici olmamış. Ama aynı şeyi diğer versiyonlar için söylemek mümkün değil. Evet, şarkıcıya stüdyoda şarkıyı defalarca okutmak, sonra iyi yerleri kelime kelime, cümle cümle keserek birleştirmek artık olağan bir teknik ama bunun getirdiği ruhsuzluk da ayan beyan ortada. İşte alaturka versiyon o ruhsuzluktan nasibini almamış ve iyi olmuş bu yüzden.

Mesela şarkının benim gibi daha orta ve üstü yaşa hitap eden piyano versiyonunda Ajda, bildiğimiz Ajda gibi söyleseymiş dinlemelere doyulmazmış. Ama bir abartı, bir abartı… Her bir kelimeye fazladan vurgular, tonlamalar, jestler, mimikler eklemeler… Nedensiz, yersiz…

TEMMUZ 2015

Çocukluktan bu yana süregelen müzik tutkusu, konservatuar eğitimi ve Serdar Ortaç, Yaşar, Gülşen gibi isimlerle geçen vokalistlik tecrübesiyle sektöre merhaba dediğinde aslında epeyce yol almıştı Simge. Ancak 2011 yılında yayımlanan “Yeni Çıktı” adlı 6 şarkılık albümü ona beklediği çıkışı getirmedi. Zira Demet Akalın’dan Gülşen’e uzanan bir müzikal çizgideydi albüm ve farklı bir yüz ve ses olarak Simge’nin dikkat çekmesini pek mümkün kılmıyordu. Açıkçası şarkıcı olarak da daha yeterince yetkin olmadığı hissediliyordu o şarkılarda.

2014’de “Bip Bip” adlı yeni bir şarkının dört farklı versiyonundan oluşan teklisi DMC etiketiyle yayımlandı. İşte bu şarkı farklıydı ve büyük bir “hit” olmasa da, Simge’nin kalabalık arasında fark edilmesinin ilk adımı oldu. Ve nihayet geçtiğimiz günlerde Simge DMC etiketiyle yayımlanan yeni teklisiyle bir kez daha karşımıza çıktı.

Teklide yer alan” Miş Miş” adlı şarkı bir uyarlama. İsrail kökenli Fransız şarkıcı Riff Cohen’in 2013 yılında yayımlanan ilk albümü “A Paris”nin ilk şarkısı “Dans Mon Quartier”, Sibel Algan’ın yazdığı sözlerle Türkçe’ye “Miş Miş” adıyla adapte edilmiş. Öncelikle şunu söylemek lazım ki ‘70’lerde yani Türkçe popun “Türkçe sözlü hafif müzik” diye adlandırdığı dönemde yabancı şarkıları sorgusuz sualsiz alıp Türkçeleştirmek çok olağandı ve kimse “telif” diye bir şeyden bahsetmezdi bile. Ama zamanla bu işlerin böyle olmadığı öğrenildi. Bugün bunu yapmak mümkün değil. Yabancı bir şarkıya Türkçe söz yazıp, onu Türkiye’de yayımlamak istediğinizde, öncelikle şarkının besteci ve söz yazarının bağlı olduğu edisyon şirketinden yazılı onay alıyorsunuz. Albüm künyesine de onların adını yazıyorsunuz. Nitekim bu şarkı için de böyle yapılmış. Yani internette gördüğüm kimi yorumlarda bahsedildiği gibi ortada bir “çalma, araklama, aşırma” yok. Bu ayrımı iyi yapmak ve kimseyi zan altında bırakmamak lazım. Eğer bir şarkıyı izin almadan olduğu gibi ya da kısmen alıp kullanır ve altına da kendi adınızı yazarsanız, işte “çalma, araklama, aşırma” o zaman söz konusu olur ki Türk popunda bunun da bilumum örnekleri vardır.

Üstelik, çok da başarılı bir adaptasyon bu… Evet Fransızlar, Cezayir bağlantılarının da etkisiyle ezelden beri oryantal müziklere ilgi duyarlar, Enrico Masias örneğinde olduğu gibi. Cohen’in bu şarkısı da Doğu Akdeniz müziğinin oryantal öğeleriyle süslü. Haliyle bizim kulağımıza da çok yatkın. Bu şarkıyı Türkçeleştirmek zaten tek başına iyi bir fikir bu yüzden... Bununla birlikte karmaşık bir trafiği ve söz dizimi olan bir şarkı “Dans Mon Quartier”. Yani söz yazarı Sibel Algan çok zor bir işe soyunmuş ve altından başarıyla kalkmış. Türkçede su gibi akıyor şarkı, kulağa zorlama gelmiyor. Bu işi ucundan kıyısından yapmış biri olarak, bunun hiç de göründüğü kadar basit bir iş olmadığının altını özellikle çizmek istedim.

Simge bu defa hem solist olarak, hem de klipteki görselliğiyle şarkıyı iyi taşımakla kalmamış, onu orijinalinden farklı bir yere de götürmüş. Tabii bunda düzenlemeyi yapan Ozan Bayraşa’nın da payı büyük. Riff Cohen versiyonundan daha dinamik, daha parlak bir “sound” çıkmış ortaya. Ve de Türkiye’de kolaylıkla “hit” olabilecek bir şarkı.

Simge, “Miş Miş”le bu yazın sürpriz çıkışlarından birini yaptı. Bakalım arkasını nasıl getirecek?

TEMMUZ 2015

Hakkımda

Takip Et

Bu Hafta Çok Okunanlar

Arşivden