Yeter ki Müzik Olsun

(6 Mayıs 2013 tarihinde Milliyet Sanat dergisi internet sitesinde yayımlanmıştır.)

Aydilge 2006 yılından bu yana 3 albüm ve 4 tekli yayımladı. Dördüncü albümü “Yalnızlıkla Yaptım” ise geçtiğimiz günlerde Dokuz Sekiz Müzik etiketiyle piyasaya sürüldü. Başından beri ağırlıklı olarak kendi yazdığı şarkıları söylemeyi tercih eden Aydilge, sayı hesabıyla da görüldüğü üzere üretken bir şarkı yazarı ve müzisyen. Yayımlanmış iki de kitabı var; yani aynı zamanda bir yazar. Yanı sıra radyo programcılığı ve dergi editörlüğü de yapıyor.

Hem bu kadar üretken, hem de faal olmak, hayatta söyleyecek sözü olmak demek aslında. Böyle bir derdi varsa, bunun için farklı mecralara akmaktan, başka başka kapıları zorlamaktan ve açmaktan yorulmuyor insan.

Aydilge’nin yeni albümünde 9 şarkı ve bir de “Intro” var. Daha önce tekli olarak yayımlanan “Sorma” ve “Akıllı Bir Deli” dışındaki tüm şarkılar ilk kez dinleyiciye sunuluyor. Yine kendi şarkılarını yazmış ve söylemiş Aydilge. Bazı şarkılarda Aydilge’nin yanı sıra Cem Sarıoğlu, Alen Konakoğlu, Atakan Ilgazdağ ve Faika Sarp’ın da imzalarını görüyoruz. Düzenlemeleri ve kayıtları Alen Konakoğlu yapmış, “Intro” ve “Sorma”nın düzenlemeleri ise Atakan Ilgazdağ’a ait. Görünen o ki Aydilge kendi kafadar ekibini kurmuş ve zaten bu da albüme müzikal bütünlük olarak yansımış.

İlk albümünden bu yana yol aldığı çizgide, bir parça daha popüler müziğe yaklaşmış Aydilge şarkıları dinliyoruz albüm boyunca. Şarkı sözlerinin merkezde durduğu, melodik şarkılar bunlar. “Yine Ben Âşık Oldum”, “İstanbul”, “Akıllı Bir Deli” ve “Demode”, albümün eğlenceli ve esprili şarkıları. Bunların içinde “Yine Ben Âşık Oldum”un ticari açıdan birkaç adım önde olduğu söylenebilir. İsim şarkısı “Yalnızlıkla Yaptım” bence albümün en iyilerinden biri. Bir müzikal şarkısı tadı veren “Aşk Acı Sever” de ilk dinleyişte dikkat çekiyor. “Haberin Yok” hem slogan sözleri, hem de kolay dile düşen tekrarlarıyla avantajlı gözüküyor.

“Intro”nun hemen ardından gelen “Aşk Paylaşılmaz” albüme dramatik ve bir parça da depresif bir açılış yapıyor; belki sıralamadaki yeri burası olmayabilirdi. Çok seven oldu gerçi ama “Sorma”nın Aydilge versiyonu benim favorilerim arasında değil; şarkının Ayşegül Aldinç tarafından seslendirilen ilk versiyonuyla zamanında kurduğum duygusal bağ ile ilintili bir tutuculuk olabilir bunun sebebi belki de, bilemiyorum.

Buraya kadar her şey yerli yerinde. Birbirine benzeyen şarkılarla sıkmayan, dinleyiciye şarkı atlatmayan bu albüm bence bir tek noktada tekliyor; o da Aydilge’nin şarkıcılık tekniği. Çocuk yaşlarında sanat müziği korosunda başlayan şarkıcılık serüveninde Aydilge, ilk albümünden beri duyduğumuz üzere sesini geniş bir yelpazede kullanabilen, bu anlamda esnek ve tamperamanlı bir şarkıcı. Ne var ki özellikle bu albümde belirginleşen bir şekilde yer yer çıktığı tiz tonlarda nazal tınılar duyuluyor ve bu durum her kulağa hoş gelmeyebiliyor. İsmini hatırlayamadığım için beni bağışlasın; bir müzik yazarının Aydilge’yi çizgi filmlerden aşina olduğumuz Japon şarkıcılara benzetmesi boşuna değil. Bunu bir kusur değil, bir karakteristik olarak görmek/duymak da mümkün tabii ama Aydilge rahatlıkla daha tok ve daha dolgun şarkı söyleyebilecek bir ses aralığına sahip ve bu stilde ısrar zaman içerisinde onun için bir dezavantaja dönüşebilir.

Albüm fotoğraflarını çeken Evren Arasıl, kapak fotoğrafında nefis bir kare yakalamış ve Lö Designer’ın tasarımı da bu kareyi taçlandırmış. Son zamanlarda gördüğüm en iyi kapak tasarımı desem sanırım abartmış olmam.

MAYIS 2013

(29 Nisan 2013 tarihinde Milliyet Sanat dergisi internet sitesinde yayımlanmıştır.)

Uzun yıllardır müzik piyasasının içinde olan Can Gox (ya da gerçek adıyla Can Gürsun), sınırlı bir çevrede tanınıyor ve seviliyor iken, Kaybedenler Kulübü filminin “soundtrack”iyle geniş bir kitlenin dikkatini çekti. Can Gox’un “Yalnızım Ben” adı verilmiş ilk albümü, geçtiğimiz günlerde EMI Müzik etiketiyle yayımlandı.

‘60’larda icat edilen, ‘70’lerin ilk yarısında zirve yapan Anadolu pop akımı, ‘80’lerde hem nitelik hem de nicelik olarak inişe geçmişti. Popüler Türk müziği kavramının içini tam anlamıyla doldurabilen tek türdü Anadolu pop ve ‘90’larda giderek etkisini yitiren bu akımın boşluğunu ucuz Türkçe pop doldurmaya başlamıştı. İşte o ara, fırsattan istifade ortaya çıkan Haluk Levent, peşi sıra Kıraç ve türevleri, ’60 ve ‘70’lerde bu türde yapılmış şahane işlerin kötü taklitleri, kopyaları oldular. Elinden daha iyisi gelenler olmadı mı oldu; ama hep alternatif kaldılar, ana akımda varlık gösteremediler.

Uzun yıllar sonra orijinal Anadolu popun çizgisine, deneyselliğine ve yüksek müzikal standardına bu kadar yaklaşan ve dahası bunu yaparken alternatif müziğin soğuk ve elitist raflarında dinleyici beklemek yerine popüler müziğin sıcak ve hareketli raflarında yer bulabilme şansını yakalayan Can Gox’un bu ilk albümünü en çok bu nedenle ayrı bir yere koymak gerekiyor.

Albüme dikkat kesilmek için başka nedenler de var. Mesela hem sesi hem fiziğiyle akılda kalıcı, farklı ve karakteristiği olan bir şarkıcı görmeyeli, duymayalı çok oldu. Müzik piyasasında yıllardır herkes ve her şey birbirinden ürüyor/türüyor gibi. Mesela Barış Manço, görünümüyle de, şarkılarıyla da, tavrı ve tarzıyla da hep tekti ve tek kaldı. Cem Karaca ona keza. Örnekler çoğaltılabilir. Can Gox’da da böylesi bir kendine özgülük hissediliyor. İlk bakışta dikkatinizi çekecek ve aklınızda kalacak bir görünüşü var. Sesi ve tekniği yer yer Cem Karaca’yı andırıyor ama asla taklit gibi değil. Müziğinde ‘70’ler Anadolu popun izleri belirgin ama üzerine farklı ve orijinal çeşniler de katılmış, kopyalanıp yapıştırılmamış bir izinden gitme bu.

9 şarkıdan oluşan albümde bildik iki türkü, “Drama Köprüsü” ve “Haydar Haydar”, Erdem Tarabus imzalı düzenlemeleri ve Can Gox’un yorumuyla dikkat çekiyor. Özellikle “Haydar Haydar”ın, Tanju Okan’dan bir başkasının sesine bu kadar yakışacağını düşünemezdim. Albümdeki diğer şarkılarda ise besteci ve söz yazarı olarak Can Gox’un yanı sıra Erdem Tarabus ve Gülce Duru’nun imzası var. Kaybedenler Kulübü filminin müziklerinde sesini ilk kez duyduğumuz Gülce Duru, bu albümde de bir şarkıda Can Gox’a eşlik ediyor. Yakında solo albümünü yayımlayacak olan Duru’nun da farklı sesi ve stiliyle çok parlak bir çıkış yapacağını ön görmek zor değil.

Şiirlerinden alıntı yapmanın her nedense ve nasılsa “suç” haline geldiği bugünlerde, Ömer Hayyam’ın bir şiirini Can Gox bestesiyle dinliyoruz bu albümde. “Dal Goncayı Bir Sabah” adını taşıyan bu şarkıyı dinlemek ve paylaşmak da bir zaman sonra “suç” kapsamına girer mi, onu bilemiyoruz.

Albümün çıkış şarkısı “Sorma” ve isim şarkısı “Yalnızım Ben”in yanı sıra, “Gölge” ve “Rüzgâr” da ilk dinleyişte kulağı yakalıyor. “Asla Bırakma”da Can Gox, Gülce Duru ile düet yaparken sesini bambaşka bir şekilde kullanıyor ve şarkıların soliste değil, solistin şarkıya hizmet etmesi gerektiğinin handiyse dersini veriyor. “İnanmazsın”da kullanılan Hammond org ise ‘70’ler Anadolu popuna gülümseten bir selam çakıyor.

Sayamadığım kadar çok ilk albüm dinledim son aylarda. Çok azı hakkında bu kadar net ve şüphesiz cümleler kurabildim. Bu albümü dinleyin. Can Gox’un müzik piyasasına bir bakıp çıkanlardan olmayacağını hemen fark edeceksiniz.

NİSAN 2013

(22 Nisan 2013 tarihinde Milliyet Sanat dergisi internet sitesinde yayımlanmıştır.)

Kabul etmeli ki üzerinde yaşadığımız topraklar şarkı da söyleyebilen tiyatro oyuncuları konusunda hiçbir zaman bereketli olmadı. Yapanlar çok oldu ama ikisini birden iyi yapanların sayısı parmakla gösterilecek kadar azdı. Ayça Varlıer, birbiriyle yakın ilişkide olsa da çok farklı disiplinler gerektiren bu iki işin de üstesinden hakkıyla gelen sayılı isimden biri olarak bir süredir adından söz ettiriyor. Varlıer’in ilk albümü “Elif”, geçtiğimiz günlerde TMC etiketiyle piyasaya sürüldü.

Amerika’da müzikal sinema üzerine eğitim alan, ardından yüksek lisansını yine yurt dışında oyunculuk üzerine yapan Ayça Varlıer, Türkiye’de adını ilk kez Batı Yakasının Hikâyesi müzikalinde rol alarak duyurmuştu. Peşi sıra efsane Türk müzikali Hisseli Harikalar Kumpanyası’nın 2000’li yıllar versiyonunda Süheyla karakterine yeniden hayat veren Varlıer, sadece oyunculuğu ile değil, şarkıcılığı ile de daha o günlerde dikkat çekmişti. Onu daha önce Emir Ersoy’un iki albümünde birer şarkıyla konuk şarkıcı olarak dinlemiştik, şimdi ise 7 şarkı ve 1 versiyondan oluşan kendi albümüyle karşımızda.

Ayça Varlıer bu kadarla da kalmamış ve albümündeki 5 şarkıya da besteci olarak imza atmış. Söz yazarı olaraksa Figen Şakacı, Müfide İnselel ve Mehmet Teoman isimlerini görüyoruz. Türk popunun “duayen” sıfatını hak eden sayılı söz yazarından birisi olan Mehmet Teoman’ı yıllar sonra bir albümde yeni şarkı sözleriyle görmek bu albümün en güzel sürprizlerinden biri. Yıllardır müzik piyasasında adı hep farklı bir yerde duran Eylem Pelit de Mehmet Teoman’ın şarkı sözlerinden birini besteleyerek albümde bir başka sürprize vesile olmuş. Bir Nükhet Duru klasiği olan “Beni Benimle Bırak”ın Ayça Varlıer versiyonunda ise Yaşar’ın acı kahve tadındaki buruk sesi çalınıyor kulaklarımıza. Yani neresinden baksanız, albümün içeriğinde pop müzik sevenleri mutlu kılacak bir dolu hoş detay var.

Eylem Pelit ve Emir Ersoy tarafından yapılan düzenlemeler, popun gündelik seyrinin, moda stillerinin semtine uğramadan, kulak okşayan, göz dolduran, müzikal tadı ve değeri yüksek bir dinleme deneyimi vaat ediyor. Şarkı sözleri ve besteler de ona keza. Albümde bir kusur gibi görünen tek detay, Ayça Varlıer’in eğitimli bir şarkıcı tekniğiyle şarkı söylemesi. Bir parça daha serbest bir teknik ve notalardan ziyade kelimelerin üzerine basarak yaratılacak duygu yoğunluğu Varlıer’i çok daha etkili bir şarkıcı haline getirecek; buna şüphe yok.

Özellikle “Kimse Bilmez” ve albümün en iyi şarkılarından biri olan “Ağlama Babam”da yer yer Sertab Erener’in “Sertab Gibi” albümünü anımsatan izler var. “Kumdan Kale” ilk dinleyişte dikkat çeken, pop-caz esintili nefis bir şarkı. “Her Şey Geçer”e de özellikle dikkat etmenizi öneririm. İnceden “rock” tınıları taşıyan “Kalmamışsın Hiç Bana” ve “Tek Tabanca” albümün bütününü tamamlayan, eli yüzü düzgün şarkılar. Nükhet Duru’nun yorumuyla klasikleşmiş “Beni Benimle Bırak”ı bir düete dönüştürmenin iyi bir fikir olacağını düşünemezdim, ta ki bu albümde dinleyene kadar. Şarkının bir de albümün sonunda yer alan “retro” versiyonu var ki, sahiden ‘70’lerden çıkıp gelmiş gibi duruyor.

Şarkıları dinlerken içine girdiğiniz dünyanın rengi ve dokusuyla, albüm kartonetinin renk ve tasarımı kusursuz bir uyum sağlıyor. Gökhan Palas imzalı fotoğraflarda güzel bir kadın, güzelliğini gözümüze sokmadan, bu göz alıcı tasarımın bir parçası olarak poz veriyor. Ve bu detay nice albümde göz ardı edilen bir sanatsal bütünlüğü de beraberinde getiriyor. Her bir enstrümanı ayrı ayrı duymamızı ve albümdeki virtüöz dokunuşlarının tadına varmamızı sağlayan usta işe kayıt da “Elif”in en büyük artısı olarak dikkat çekiyor.

NİSAN 2013

(15 Nisan 2013 tarihinde Milliyet Sanat dergisi internet sitesinde yayımlanmıştır.)

1992 yılında kurulan Kargo, beş kişiden oluşan ilk kadrosuyla ‘90’lı yıllar Türkçe “rock” müziğinde hatırı sayılır işlere imza atmış, büyük bir kitleyi peşinden sürüklemeyi başarmıştı. 2000 yılında bir ara veren ve 2003 yılında grubun temel taşlarından Mehmet Şenol Şişli’nin ayrılmasından sonra bir eksikle yoluna devam eden Kargo, 2012 yılında yayımlanan “Kehribar” adlı tekli ile üç kişilik bir grup olarak karşımıza çıktı. Grubun yeni albümü “Gelecekle Randevum Var”, geçtiğimiz günlerde DMC etiketiyle yayımlandı.

Öncelikle şunu söylemek lazım ki, bir grubun bu kadar eksildiğinde aynı ruhu sürdürmesi pek de mümkün olmuyor. Hal böyle olunca da aynı grup isminde ısrar edilmesinin anlamı kalmıyor. Nitekim Kargo için de aynı genelleme geçerli. Özellikle de grubun yüzü ve sesi olan, Kargo ismiyle tamamen özdeşleşen Koray Candemir’in eksikliği, ister istemez bu yeni grubun en büyük handikabına dönüşüyor. Belki yeni bir isimle yola devam etmek daha akılcı olabilirdi.

Nitekim sadece görsel manada değil, müzikal anlamda da farklı bir Kargo var karşımızda. Bir parça daha popa yaklaşmış, sırtını düetlere ve “cover”a yaslamış, ‘90’larda alternatif yaratırken, şimdilerde ana akıma ayak uydurmuş bir Kargo dinliyoruz bu yeni albümde. Albümün açılışına “Bana Yalan Söylediler”in konulması boşuna değil. Issız Adam filmiyle yıllar sonra yeniden popüler olduktan sonra (ve dahi ondan önce de) defalarca kez yeniden söylenmiş, artık suyu çıkarılmış bu şarkının elektro gitar takviyeli, hoplamalı zıplamalı ritimli, ama asla bir yenilik içermeyen bu ‘yeni’ versiyonundan medet umulmasını anlamak mümkün değil.

Bence albümün en iyi şarkısı, grubun Deniz Özbey Akyüz’le düet yaptığı “Beni Bırakma”. Zaten ilk klip de bu şarkıya çekildi. İmza attığı sayısız reklam müziğinden ve Rebel Moves grubundan tanıdığımız Ömer Ahunbay’ın Kargo’ya eşlik ettiği “Akvaryum”u da favorilerim arasında ikinci sıraya koyabilirim. Zuhal Olcay düeti “Bize Ait”, Bir Kargo şarkısından çok bir Zuhal Olcay şarkısı gibi tınlasa da, dikkate değer şarkılardan bir diğeri.

“Koku”lu, “kader”li, “kalbimde bir sızı”lı “Gelecekle Randevum Var” ve hem gökyüzünün hem de düşlerin ağladığı “Çocuktum”, günümüz Türkçe “rock”ın klişelerinden beslenen, sıra işi şarkılar. “Kehribar”, grubun 2000 yılı öncesi “sound”una daha yakın duruyor. “Yanıma Uzan” ise tam aksine, alışageldiğimiz Kargo müziğine en uzak duran şarkı. Özge Fışkın düeti “Kendine İyi Bak” ise orta karar, etki gücü zayıf bir pop-“rock” şarkısı.

Albümdeki şarkıların büyük çoğunluğu Selim Öztürk tarafından yazılmış. Bir şarkıda grubun yeni solisti Ozan Anlaş’ın, bir şarkıda ise Bağış Demirel ve Murat Kadir Yücel’in imzaları var. Düzenlemeler grup tarafından (bir şarkıda Ferhat Hasanoğlu ile birlikte) yapılmış, kayıtlar ise dört farklı stüdyoda gerçekleştirilmiş. Albüm için özenli ve temiz bir ses kaydı ve miksaj yapılmış. Yeni solist Ozan Anlaş’ın Koray Candemir’den çok farklı bir sesi ve stili olmasına karşın gruba adapte olmakta zorlanmadığı da hissediliyor. Benim gibi Candemir’in içine kapanık sesi ve şarkı söyleme stiline bayılmayanlar için bu değişikliğin iyi geldiği bile söylenebilir. Bilenler bilir, grubun Mirkelam ortaklığıyla yaptığı bir albüm de vardı ama oradaki doku uyuşmazlığı neresinden baksanız fark ediliyordu. Neyse ki bu defa öyle bir durum yok.

Gayet klişe bir Türkçe “rock” albüm kapak fotoğrafı ve tasarımı ile vasat altı kartonet bir yana, düet yapılan isimlerin sadece kitapçıkta yer alması ve albümü alanların ambalajı açmadan bunu görememesi bir eksiklik olarak göze batıyor. Bunu da söylemek lazım.

NİSAN 2013

(8 Nisan 2013 tarihinde Milliyet Sanat dergisi internet sitesinde yayımlanmıştır.)

Mine Geçili’nin tamamı Zeki Müren bestelerinden oluşan “Gece Kirpikli Kadın” adlı ilk albümü 2010 yılında yayımlanmıştı. Geçtiğimiz günlerde Yavuz Burç Plakçılık etiketiyle piyasaya sürülen yeni albümü ise “Bir Ömrün Şarkıları” adını taşıyor.

Son yıllarda alaturka müzikte neredeyse hiçbir popüler genç solistin lanse edilmediği, bu müzik türünde yetişmekte olan yeni isimlerin seslerini TRT programlarından başka bir yerde duyurma şanslarının hemen hemen hiç kalmadığı bu dönemde Mine Geçili ismine iki kez dikkat etmemiz gerekiyor her şeyden önce. Dikkat ettiğimizde ise, neresinden baksanız iyi bir ses, tertemiz bir yorum ve eğitimli, tavırlı, üsluplu bir şarkıcı dinlemenin keyfine varıyoruz. Müzik geçmişinde hem ses, hem de keman eğitimi bulunan, konservatuar mezunu olan ve yıllar boyunca hem Ayışığı adlı grubuyla, hem de solo olarak sahne programları yapan Mine Geçili, bunca deneyimini ustalıkla ortaya döktüğü ikinci albümünde bir yıldız gibi parlıyor.

Albümün müzik yönetmeni Hüseyin Bitmez, aranjörü ise şarkıcı olarak da tanıdığımız müzisyen Reha Falay. Konsept danışmanlığını Atilla Yılmaz yapmış. Hem eski, hem de yeni şarkılardan oluşan repertuarıyla da türün meraklılarını can evinden vuracak bir albüm bu. Yıllardır kulaklarımızın aşina olduğu, ezberimize düşürüp nerede duysak eşlik ettiğimiz “Gönül Penceresi (Aşiyan Yolları)”, “Tadı Yok Sensiz Geçen”, “Seni Benden Alamazlar”, “Gizli Aşk”, “Kayboldum Kaybolan Yıllar İçinde” ve “Şarap Koy Kadehime”, bilinen şarkılar kontenjanından albüme giren şarkılar. Bunlar arasında trompet ve trombonun katkısıyla ince bir Balkan havası estiren “Gönül Penceresi” ilk dinleyişte favorim oldu.

Geçili’nin tek bir piyano eşliğinde seslendirdiği “Kayboldum Kaybolan Yıllar İçinde” ile siyah-beyaz Türk filmlerinin burun sızlatan nostaljisini yaşamanız mümkün. “Şarap Koy Kadehime” ise albümün en etkili şarkılarından biri. Özellikle bu şarkıda Mine Geçili’nin solist olarak zirveye çıktığını söylemek abartı olmaz. İçlerinden bir tek “Gizli Aşk”ın düzenlemesini sevmediğimi söylemeliyim. Albümün bütünü içerisinde bu düzenleme çok pop ve olmadık yere ritmik kalıyor.

İlk kez ‘90’lı yıllarda Rengin tarafından seslendirilen, daha sonra Eşref Vakti’nin yeniden seslendirdiği Sezen Aksu bestesi “Yanıyom Ölüyom”, albümün en etkili şarkılarından biri. Zaten çok sevdiğim bu şarkının Mine Geçili yorumu çok içten ve çok can yakıcı olmuş. Sözleri Nerhan, bestesi Hüseyin Bitmez imzası taşıyan “Seher Vakti” de tıpkı “Yanıyom Ölüyom” gibi derin hikâyesi ve kusursuz yorumuyla kalbe dokunuyor. Yazdığı her şarkı sözünden bir hikâye, bir şiir geçiren Nerhan’ın şarkı sözlerine özellikle dikkat!

Albümdeki bir başka yeni şarkı da yine Hüseyin Bitmez tarafından bestelenen ve sözleri Levent Seçkin tarafından yazılan “Bu Yangın Söner Sanma”. Son dönemde duyduğum en güzel yeni alaturka şarkılardan biri bu.

Albüm “Tadı Yok Sensiz Geçen”in enstrümantal versiyonu ile kapanıyor ve siz kendinizi farkında olmadan bu nefis melodiye eşlik ederken buluyorsunuz. Sonra başa dönüyor, albümü bir daha, bir daha dinlemek istiyorsunuz. Müzik dünyasında üretilen her şeyin bir bombardıman halinde kulaklarımıza boca edildiği, seçme şansımızın neredeyse hiç kalmadığı, kafalarımızın karmakarışık, müzikal beğenilerimizin darmaduman olduğu bu günlerde, sakin, temiz, duru bir şeyler dinleyebilmek, çocukluğumuzun radyolarından, siyah beyaz televizyonlarından hayatlarımıza yer etmiş şarkılarda saflığı, masumiyeti, inceliği tekrar hatırlayabilmek paha biçilemez bir haz. Albüme emeği geçen herkesi yürekten tebrik etmeli.

NİSAN 2013

(1 Nisan 2013 tarihinde Milliyet Sanat dergisi internet sitesinde yayımlanmıştır.)

Daha önce de çok defa yazdım; popüler müziğin kan deveranı ancak yeni sesler ve yeni yüzlerin desteklenmesi ile sağlanabilir. Kimisi başarılı ve kalıcı olur, kimisi olamaz ve kaybolur gider ya da başka bir deyişle; kötüler elenir, iyiler kalır. Sonucu ne olursa olsun, sektörün ayakta kalması için genç yeteneklerin bulunup çıkarılması her şeyden daha elzemdir.

İşte Arman onlardan biri. Henüz yolun çok başında bir müzisyen. Ve ne şanslı ki profesyonel bir ekip tarafından lanse ediliyor. Arman’ın Dokuz Sekiz Müzik etiketiyle yayımlanan ve kendi adını taşıyan ilk albümünün prodüktörü İskender Paydaş. Menajerliğini ise yıllar boyunca Tarkan, Hadise, Atiye ve Mirkelam gibi isimlere sektörde gözle görülür derecede yol aldırmış olan Run Ltd. yapıyor. Yani ortada yapımcısı, prodüktörü ve de menajerlik firmasıyla neresinden baksanız profesyonel bir proje var. Bu noktada durup bakınca geriye sadece bir tek soru kalıyor: Ekip şahane; peki ya proje?..

Arman’ın albümünde sekiz şarkı ve bir de farklı versiyon var. Şarkıların söz ve müziklerinde ağırlıklı olarak Arman’ın ismini görüyoruz. Yanı sıra İsra Gülümser ve Ali Mert Tansev de bazı şarkılara katkıda bulunmuş. Albüme aranjör olarak imza atan isimler ise İskender Paydaş, Emre Yücelen, Burak Karaca ve Mehmet Yaranona.

Arman İngiltere’de Denizcilik Hukuku ve Denizcilik İşletmesi eğitimi almış ama müzik tutkusu ağır basmış ve bir süre sonra kendini stüdyoda şarkılarını kaydederken bulmuş. Albümü dinlerken en çok bunu hissediyorsunuz zaten. Hem şarkı yazarı hem de solist olarak Arman henüz yeterli olgunlukta değil. Buna karşın hem ses rengi, hem de fiziğiyle emsallerinden bir adım öne çıkacak avantaja sahip. Dikkat çekici ve bir parça da rahatsız edici bir kliple desteklenen çıkış şarkısı “Deli Dünya” bir yanıyla albümün en iyi şarkılarından biri olarak doğru bir seçimmiş gibi gözükse de, bir yanıyla da Arman’a yersiz bir misyon yüklüyor. Bence bir aşk şarkısı; mesela “Yasak Elma” veya “Gitme Dedim” bir ‘ilk vuruş’ için daha etkili olabilirdi. Elbette yine de geç değil.

Pop-“rock” sularında yüzen düzenlemeler de gösteriyor ki albümde standart Türkçe pop çizgisinin üzerine çıkmak hedeflenmiş ancak şarkılar bu iddiayı destekleyecek güçte değil. Bazen bir tek bu neden bile yeni isimlerin ilk albümlerinde sadece kendi yazdıkları şarkıları kullanmalarını erken verilmiş bir karar kılabiliyor. Ancak elbette bu da bir strateji olabilir ve bir anda parlamak yerine uzun vadede isim yapmak hedeflenebilir. Tabii bu seçeneğin içinde bulunduğumuz hızlı tüketim çağında büyükçe bir risk içerdiğini de gözden kaçırmamak kaydıyla.

Dilan Bozyel imzalı kapak fotoğrafları ve Arda Aktaş tarafından yapılan kartonet tasarımı son derece göz alıcı ve şık. Kayıtlar ve düzenlemeler de standardı yüksek işler olarak albümü etkili kılıyor. Buzuki, bağlama, çello, kaval gibi renk sazlarının şarkıları alaturkalaştırmadan, ağdalandırmadan kullanılmış olması da özellikle dikkat çekici. Solist olarak Arman’ın eksiği ise şarkı söylerken yeterince rahat değilmiş hissi uyandırması. Sanki şarkıları söylerken bir yandan da stüdyodaki camın arkasından soran gözlerle size bakıyor ve doğru söyleyip söylemediği konusunda sizden onay bekliyor gibi. Bu yüzden de sahip çıkamıyor bazen kelimelere. Henüz çok fazla deneyimi olmayan bir şarkıcı için kabul edilebilir bir hata payı bu. Özellikle sahnede, seyirci önünde şarkı söyledikçe bu gerginlik kendiliğinden uçup gidecektir zamanla.

Yazının başındaki soruya dönersek… Bu şahane ekibin elinden çıkan projenin bahsi geçen kusurlarına rağmen, sonrası için ‘umut vaat eden’ bir ismi müzik dünyasına kazandırması bakımından başarılı olduğu söylenebilir. En azından Arman’ın ismini bir kenara not almak ve bundan sonra yapacaklarını merakla beklemek adına.

NİSAN 2013

“MATBAA KOKUSU KALIR SANA DOKUNANIN ELİNDE”

(18 Mart 2013 tarihinde www.hayatmuzik.com da yayımlanmıştır.)

Burcu Güneş, 1998 çıkışlı ilk albümü “Aşk Yarası”ndan bu yana popüler müzik piyasasında dikkatli adımlar atmış, o zamandan bu zamana piyasanın değişen koşullarına ayak uydururken, istikrarını da korumayı başarmış bir müzisyen. Düşünün ki söz konusu olan popüler müzikse, tek başında istikrar çoğu zaman sıkıcıdır; artıdan çok eksi yazdırır kariyer hanesine. Nitekim Güneş’in ağırlıklı olarak kendi bestelerini söylemeyi tercih ettiği “Ben Ateş Ben Su” (2006) ve “Sihirbaz” (2009) albümleri onu bu tuzağa düşürmek üzereydi. Neyse ki akıllıca bir manevrayla, “Oflaya Oflaya” şarkısını buldu ve durgun giden seyrini tekrar hızlandırdı.

“Oflaya Oflaya” hiç bayıldığım bir şarkı olmadı ama kabul etmek lazım ki yayımlandığı dönemde epeyce ilgi gördü. Temmuz 2012’de dijital tekli olarak yayımlanan “Aşk Gribi” o rüzgârın arkasını getiremedi gerçi ama “Oflaya Oflaya” sayesinde, çıkacak yeni Burcu Güneş albümünü bekleyen kişi sayısında hatırı sayılır bir artış olmuştu zaten.

Geçtiğimiz günlerde DMC etiketiyle yayımlanan yeni Burcu Güneş albümü “Gül Kokusu” adını taşıyor. Albümde 11 şarkı ve bir de farklı versiyon var. Bunların arasında “Oflaya Oflaya” ve “Aşk Gribi” zaten tekli olarak yayımlanmış olan şarkılar. ‘80’li yıllarda yaşanan hafif Türk sanat müziği furyasının en beylik şarkılarından biri olan “Bir Sevgi İstiyorum”un Burcu Güneş sesiyle “remix” versiyonu ise 2012 yılında yayımlanan Hüseyin Karadayı albümünde yer alıyordu. Bu albümde şarkının bir de farklı düzenlemesi var. “Yasaklı Kitaplar Gibi”yi de daha önce bestecisi Eflatun’un sesinden, “Geçer”i ise Sezen Aksu’dan dinlemiştik. Yani özetle albümün yarısı daha önce duymadığımız, yeni şarkılardan oluşuyor.

Burcu Güneş her şeyden önce iyi bir sese sahip ve sadece bu nedenle bile kariyerine emsallerinden bir adım önde başladığı söylenebilir. Ancak her iyi sese sahip olanın ısrarla bunun altını çizme merakına onun da düştüğü bir gerçek. Oysa iyi bir sesle her zaman iyi şarkı söylenemeyebiliyor. Ya da şöyle söyleyeyim; iyi şarkı söylemenin tek gerekliliği her zaman iyi bir ses olmayabiliyor. Şarkıda anlatılan duyguyu dinleyene ne kadar geçirebildiğiniz, telaffuz ettiğiniz kelimelerin hakkını ne kadar verebildiğiniz, şarkının öyküsünü ne kadar gerçek kılabildiğiniz çoğu kez sesinizin güzelliğinden çok daha etkili olabiliyor. Bu anlamda, yakın zamana kadar en romantik şarkıdan en neşeli şarkıya hep aynı şiddet ve volümle şarkı söyleyen bir Burcu Güneş vardı. Onun bu yöndeki farkındalığının “Oflaya Oflaya” ile yön değiştirdiğini söylemek sanırım yanlış olmaz. Kendisi de röportajlarında bunu ifade ediyordu zaten ve en çok da bu nedenle bu albüm merak konusu idi benim için.

Nitekim daha ilk şarkıdan itibaren Burcu Güneş’in vokal tekniğindeki farklılığı hissediyorsunuz dinlerken. Ve böylece şarkıları daha kolay algılıyor, albümün içine daha çabuk giriyorsunuz. Çünkü daha az yoruluyorsunuz dinlerken.

Albümden ilk klip şarkısı olarak servis edilen “Gül Kokusu”, sözleri Deniz Erten’e, bestesi ise Deniz Erten ve Reşit Gözdamla’ya ait orta tempolu, romantik bir aşk şarkısı. Şarkıda hitap edilen erkeğin teninin gül kokuyor olmasını dert etmezseniz (ki Hacı yağı kullandığı da düşünebilir pekala), kıyametler koparmaz ama illa ki sevilir bu pop şarkısını sevmemeniz için bir neden yok. Ama ben nedense oraya takıldım ve bu şarkıyı bağrıma basamadım. Şarkının düzenlemesini Taşkın Sabah’ın yaptığını da bir dipnot olarak düşeyim bu arada.

İkinci şarkı “Sen Kaybı” da belli ki albüme yine romantik “hit” kontenjanından girmiş. İspanyol ritminde yürüyen şarkılara zaten zaafımız belli. Bir de kabul etmek lazım ki “Sen Kaybı” lafı güzel bir buluş. Şarkının klibi çekildiğinde “Gül Kokusu”ndan daha fazla dikkat çekmesi kuvvetle muhtemel. Laf aramızda, “aşkların doğuştan cani” olması pek anlamlı gelmiyor kulağa ama ne çare, “doğuştan fani”ye daha uygun bir kafiye bulabilen varsa beri gelsin.

Albümün en çarpıcı şarkılarından biri üçüncü sırada karşımıza çıkıyor. Söz ve müziği Murat Güneş’e ait “Unutma Beni Çiçekleri”, yavaş tempolu, nakaratı inceden alaturkaya göz kırpan, can acıtıcı sözleriyle etkili melodisini bütünleyen nefis bir şarkı. Bana sorsalar hiç düşünmeden ikinci klibin bu şarkıya çekilmesini önerebilirdim. Ve eğer ben Ferhat Göçer olsaydım, bu şarkıyı kaçırdığım için çok üzülürdüm.

“Sen Kaybı ve “Unutma Beni Çiçekleri”nin düzenlemelerini Mustafa Ceceli yapmış. “Unutma Beni Çiçekleri”nde ENBE Orkestrası da “featuring” olarak yer alıyor kartonete bakarsanız. Burada kast edilen “featuring”, şarkının kaydında Behzat Gerçeker’in piyano çalması olsa gerek; şarkının künyesinden benim anladığım o.

Yine bir Eflatun şarkısı olan ve Serkan Ölçer tarafından düzenlenen “Bir Lokma Sevda”da Burcu Güneş Eflatun’la düet yapıyor. Yine İspanyol’dan yürüyor, yine sevgiliye aşkını ilan ediyor Burcu Güneş bu şarkıda da. Bu aralar pek seviyoruz böyle şarkıları. Ferhat Göçer, Ceceli, Fettah Can derken iyiden iyiye alıştık bu imlaya. Bir popüler müzik albümünde popüler bir türün/tarzın kullanılmasına da bir itirazımız yok haliyle. Ben şarkıyı dinlerken bir parça sıkıldım, o ayrı.

Ege/Akdeniz etkileri taşıyan udlu-buzukili, trompetli-trombonlu “Aşk Gribi” ise sözleri İsra Gülümser, bestesi Emre Irmak imzası taşıyan, düzenlemesi ise Sinan Ceceli tarafından yapılan bir şarkı. Her şeyi tastamam, sıcak, üstüne üstlük oryantal ritimli de bir şarkı ama bir şarkı “hit” olmayınca olmuyor ne yapsanız. Bu da onlardan işte.

Sözleri Halit Çelikoğlu, bestesi Necdet Tokatlıoğlu imzası taşıyan “Bir Sevgi İstiyorum” ‘80’lerde yukarıda bahsi geçen furya esnasında popülerlikten epeyce nasibini almış, Samime Sanay’dan Ümit Besen’e, Zeki Müren’den Ferdi Özbeğen’e, onlarca sesten plak olmuş bir şarkı. O dönemde pop müzikten hayır gelmediğinden midir nedir, nice pop şarkıcısı da bu ve benzeri şarkıları plak yapmıştı. Mesela bu şarkıyı Erol Evgin de söylemişti. Nükhet Duru “Bir İlkbahar Sabahı”nı, Ajda Pekkan “Affetmem Asla Seni”yi plağa okumuştu. “Bir Sevgi İstiyorum”un bu düzenlemesi bana doğrudan doğruya Ajda Pekkan’ın Garo Mafyan tarafından düzenlenen “Affetmem Asla Seni” versiyonunu anımsattı. Düzenlemedeki hafif caz dokunuşu, geri plandaki vokaller ve hatta Burcu Güneş’in şarkının sonunda yaptığı emprovizasyonlar filan birebir o şarkıdan çalışılmış gibi. Öyleyse de ne gam, en azından mükemmel bir örnekten ilham alınmış. Ne ki Güneş bu şarkıyı bir parça daha “soft” söyleyip, nakarat kısmında o alaturka nağmeleri hiç yapmasaymış, sonuç çok daha etkili olabilirmiş.

Yedinci şarkı olan “Oflaya Oflaya” hakkında düşündüklerimi daha önce yazmıştım. Şarkı bu albümde de teklideki Mustafa Ceceli versiyonuyla yer aldığı için üzerine söylenecek bir şey yok.

Sekizinci sırada ise bir “cover” çıkıyor karşımıza. Sezen Aksu’nun sözlerini yazdığı, Onno Tunç’un bestesini yaptığı “Geçer” ilk kez “Sezen Aksu ‘88” albümünde karşımıza çıkmıştı. 2007 yılında Tan yeniden söyledi ama o versiyon pek dikkat çekmedi. Burcu Güneş ise şarkıyı Tevfik Kulak’ın düzenlemesiyle seslendiriyor. Şarkının bu yeni düzenlemesi, Onno Tunç’un orijinal düzenlemesinin neredeyse birebir kopyası. Ritminden, yaylıların yürüyüşüne, Güneş’in şarkının sonunda sesini Sezen misali salıvermesine dek her şey aynı. Şarkıda çalan yaylı grubunda Onno Tunç’un kızı Ayda Tunçboyacı’nın çalıyor olması da ilginç bir ayrıntı. Gelin görün ki bu düzenleme ne kadar Tevfik Kulak’a ait; orası tartışılır. Keşke şarkının künyesine “Onno Tunç’un düzenlemesinden esinlenmeyle” gibi bir ibare konulsaymış. Buna karşın şarkı Burcu Güneş’in sesine çok yakışmış ve albümün en etkili şarkılarından biri olmuş, o ayrı.

“Geçer”in hemen ardından gelen “Hasret Kaldım”, yine bir Eflatun bestesi. Tek bir melodi cümlesi üzerinden yürüyen şarkı, Serkan Ölçer’in şahane düzenlemesiyle alabildiğine büyüyor ve bu anlamda adeta “Geçer”in yarattığı duygusal ve de müzikal etkiyi devam ettiriyor.

Hazır tempo düşmüşken, bir yavaş şarkı daha dinliyoruz. Eflatun’un 2012 yılında yayımlanan “Çıkmaz Sokak” adlı mini albümünde onun sesinden dinlediğimiz “Yasaklı Kitaplar Gibi”yi seslendiriyor Burcu Güneş bu defa. Ne ki Eflatun’un söyleyişinden etkilendiğinden midir nedir, bolca prozodi hatası yapıyor Güneş bu şarkıda (göööö-re-ne dek, duuuu-ya-na dek gibi.) Bu sebeple de albümde tekrar dinlemeye can atmadığım iki şarkıdan biri oluyor “Yasaklı Kitaplar Gibi”.

Söz ve müziği Serhat Tekin’e ait “Zarar”, albümün bütünü içerisinde bir parça farklı duran bir dans şarkısı. Serhat Tekin, son dönemde Akşam gazetesinde yaptığı röportajlarla popüler müzik gündeminin nabzını günü gününe yakalayan bir gazeteci. Bildiğim kadarıyla ilk kez bir albümde onun ismini şarkı yazarı olarak görüyoruz. Düzenlemesi David Şaboy ve Ozan Yılmaz tarafından yapılan “Zarar” akılda kalıcı tekrarları ve yüksek temposuyla albümün ritmini hızlandırıyor.

Albümün son şarkısı, “Bir Sevgi İstiyorum”un Hüseyin Karadayı tarafından yapılan ve onun “Diskomatik” albümünde kullanılan “remix” versiyonu. Şarkının bu halini dinlerken insanın aklına ister istemez “Her şarkı “remix” yapılmalı mı?” sorusu geliyor kim bilir kaçıncı kez. Tekrar dinlemeye can atmadığım ikinci şarkının hangisi olduğunu söylememe bilmem gerek var mı?

Zeynel Abidin Ağgül tarafından çekilen kapak fotoğrafları ve Özgür Arcan imzalı kartonet tasarımı albümü bütünleyen, şık görsel unsurlar olarak dikkat çekiyor. Albümün ismine göndermeyle CD’nin gül kokulu olduğu da duyuruldu ama açıkçası ben daha çok kartonet kitapçığının matbaa kokusunu duydum. Ha bir de naçizane fikrim Burcu Güneş’e siyah saçın daha çok yakıştığı yönünde. Hem kendi yaşında gösteriyor, hem de daha az mesafeli görünüyor bu haliyle.

Belli ki hem para, hem de emek harcanmış, üzerinde epeyce çalışılmış bir albüm bu. Burcu Güneş kariyerinin olgunluk dönemi olarak da görülebilir/dinlenilebilir. Kendi adıma beklentilerimi karşıladığını söyleyebilirim. Dinleyici ne düşünecek ve albümü ne kadar sahiplenecek; onu da zaman içerisinde göreceğiz.

MART 2013

(25 Mart 2013 tarihinde Milliyet Sanat dergisi internet sayfasında yayımlanmıştır.)

İrem Candar henüz çok genç yaşına rağmen müzik dünyasına sağlam adımlar atarak girenlerden. Monopop adlı grupta şarkı söyleyerek sahne tecrübesi kazanan Candar, ilk kez 2008 yılında “Söz-Müzik Teoman” adlı albümde “Duş” adlı şarkıyı seslendirerek sesini geniş kitlelere duyurdu. Ardından yine bir Teoman albümünde bu defa onunla düet yaparak bir şarkıyı seslendirdi ve “Bana Öyle Bakma” adlı bu şarkı, İrem Candar ismini iyiden iyiye hafızlara yerleştirdi. 2012 yılında İskender Paydaş’ın albümünde ve Behzat Ç. Adlı televizyon dizisinde seslendirdiği şarkıların ardından ilk dijital teklisi “Bi’ Şey Olsun” yayımlandı.

İrem Candar’ın “Erik Ağacı” adı verilmiş ilk albümü geçtiğimiz günlerde Sony Müzik etiketiyle piyasaya sürüldü. Albümde 9 şarkı var. Tüm şarkıların söz ve müzikleri İrem Candar’a ait. Düzenlemeleri ise İrem Candar ve Gürsel Çelik birlikte yapmış.

Albümde daha önce dijital tekli olarak yayımlanan “Bi’ Şey Olsun” ve “Rüya”nın yanı sıra ilk kez Behzat Ç. Dizisinde duyduğumuz “Yoldan Geçen Adam” da var. Diğer şarkılar ise ilk kez görücüye çıkıyor. Candar’ın şarkılarında kendine has bir dünya var. Az sözle çok şey anlatan, kolay akılda kalan melodik tekrarlara dayanmayan şarkılar yazıyor. Hem çok kırılgan, hem çok güçlü genç bir kadının belli ki kendi hayatından çekip çıkardıkları var bu şarkılarda. Bu yüzden bir tek şarkıyla o dünyaya dâhil olmak kolay olmayabilir. Albümü baştan sona dinledikçe sevmeniz kuvvetle muhtemel. Buna karşın daha ilk şarkıda kulağa çarpan, dikkat çeken en önemli unsur, düzenlemelerdeki ince işçilik. Birçok müzik türünün etrafında dolanıp, hiçbiri bir diğerine ağır basmadan, şarkılardaki dile en uygun tarzı tutturuyor düzenlemeler. Üzerine İrem Candar’ın çok sakin şarkı söyleme stili de eklenince, dinleme keyfi yüksek bir albüm çıkıyor ortaya.

Son yıllarda nasıl oldu, ne olduysa Türkçe’de bazı harflerin telaffuzu değişti malum. İrem Candar’ı dinlerken de yer yer bu yeni stil telaffuzdan nasibinizi alıyorsunuz. “Ş” harfleri tıslayan “s” şeklinde duyuluyor mesela. “Ç” harfleri de ona keza. Sesli harfleri, özellikle “e” ve “a”ları eze eze telaffuz etmek de cabası. Bunu dert etmiyorsanız ne âlâ ama bu stil bana hep küçük kız çocuğu taklidi yaparak konuşan genç kızları anımsatıyor ve ister istemez şarkılarla aramda kurulacak duygusal bağ zedeleniyor.

“Erik Ağacı”, “Nazlı Jazz” ve “Yoldan geçen Adam”, albümü bir kaç dinleyişte favoriler arasına aldıklarım oldu. Albüm künyesinde kim tarafından yapıldığı yazılmamış olsa da, kapaktaki illüstrasyona ve bütünüyle kartonet tasarımına da bayıldığımı söylemeliyim.

İrem Candar’ı şimdiden “dişi Teoman” ilan edenler var. O kadar uzun boylu değil elbette; bir kere Candar, Teoman’a kıyasla çok başka türlü bir şarkı yazarı. Bununla birlikte görünen o ki uzun vadede kalıcı olacak bir müzisyen daha kazandı alternatif pop/rock piyasası. Bir ilk albümle bu fikri yaratmak da az şey olmasa gerek.

MART 2013

Hakkımda

Takip Et

Bu Hafta Çok Okunanlar

Arşivden