"BAZEN SIĞ, BAZEN DİBİ YOK"

"ALO? HER GECE GEZENLERLE Mİ GÖRÜŞÜYORUM?" 

“Herkesi zalim kendini alim hissetmen bile normal.”

Şarkı bu cümleyle başladığı için cümledeki “bile” kelimesinin sebebini bilemiyoruz. Kızımız herkesi zalim kendini alim zannetmesinin yanı sıra birtakım şeyleri daha hissediyor olmalı. Serdar onlara hiç girmiyor ama herkesi zalim kendini alim hissetmesini normal bulduğunu söyleyerek başlıyor şarkıya. Muhtemelen kız durup durup “Ay kendimi çok âlim hissediyorum ama herkesi de çok zalim hissediyorum,” diyor ya da demese bile öyle davranıyor olmalı ki Serdar lafa buradan giriyor. Bununla kalmıyor, bir sonraki cümlede bu durumu neden normal bulduğunu da açıklıyor.

“Aslında değil,” diyor Dilhan Şeşen. Aralıksız yağan nisan yağmuruyla ıslak, serin bir öğleden sonra, Moda’da, üçüncü nesil bir kahvecideyiz.

“Onlardan farklı, bambaşka bir şey yaptığım için rahatım açıkçası. Babamla konuşuruz bazen bunu. Onun bir devamı gibi olsaydım çok fena bir şey olurdu. “Öyle olan çocuklara çok üzülüyorum,” der babam da. Tabii ki önemli insanlar oldukları için bunun yazılması çok hoş ama gönül isterdi ki benim hakkımda da bir şeyler yazılsın. Sanırım zamanla olur.”

Dolu Kadehi Ters Tut’un iki üyesinden biri olan Oğulcan Ava böyle anlatıyor kariyer çizgilerinde ilerleyişlerini. Grubun solisti Uğurhan Özay’sa içinden geçtikleri dönemde müzik yapmalarının onlar için bir şans olduğunu düşünüyor. “Yatak odasında albüm kaydedilebilen bir dönemde yaptık biz tüm bunları. Başka bir dönemde olsaydık kendi kendimize bu yolu alamayabilirdik.”

Yakın dönemin en çok ilgi gören gruplarından biri DKTT. İkiliyle hem müzik yolculuklarını hem de önümüzdeki dönem projelerini konuşmak için, son yıllarda bağımsız müziğin neredeyse kalesi haline gelen Moda’da buluştuk.   

1997 yılında bir vesileyle Prestij Müzik’in Levent’teki ofisine gittiğim o günü hiç unutmam. Daha Prestij Plaza yapılmamıştı, Levent’in arka sokaklarında orta halli bir villaydı bahsettiğim yer. Avlu misali bir salonda bir süre bekletilmiş, sonra Hilmi Topaloğlu’nun bir üst kattaki çalışma odasına buyur edilmiştik. Yanında Burhan Aydemir vardı. Konuşma esnasında bir ara Feridun Düzağaç’tan konu açıldı, Hilmi Topaloğlu “Çağırın Feridun’u gelsin,” dedi, beş dakika geçmedi içeri Feridun girdi. Zaten aşağıda beklerken üzerinde çizgili takım elbisesiyle, elleri cebinde dolanıp duran Özcan Deniz’i, birileriyle sohbet eden Mahsun Kırmızıgül’ü görmüştük. Bilmiyorum, o villada hepsi bir arada mı yaşıyorlardı ama “Demek ki o meşhur ‘Prestij Ailesi’ böyle bir şey,” diye düşündüğümü hatırlıyorum. Gerçeküstü bir film sahnesinin içinde gibiydim. Aradan yıllar geçti. O film çekildi. Hayat sanata, sanat hayata bir kez daha benzedi.