Yeter ki Müzik Olsun

Müslüm Gürses – “İtirazım Var”

Bugün de bir kayıp haberiyle başladık güne. Hafızalarımıza kazınmış çok sayıda şarkının bestecisi Rıfat Şallıel’i kaybetmişiz.

Doğrusu Şallıel ama Şanlıel, Şanlıer olarak kullanıldığını da vaki. Hatta kendisi de plaklarında Şanlıel soyadını kullanmış. Bir dolu albümde besteci ya da enstrümanist olarak adı geçse de kendisinin şarkı söylediği bir 45’liği, bir de 33’lük plağı var sadece. Pek fazla ses getirmemiş plaklar. Keza yüzünü de bilmez, kendisini yolda görsek tanımazdık belki ama bestelerini ezbere söylerdik; hâlâ söylüyoruz.

Örnek mi? “Kemancı”, “Deli Gibi Sevdim (Neden Saçların Beyazlamış Arkadaş)”, “Tanımazsın Beni”, “Kimler Unutmadı ki?”, “Kadehi Şişeyi Kırarım Bugün”, “Yüz Karası” ve daha niceleri…

“İtirazım Var” ise ‘80’lerin başında Müslüm Gürses, Bülent Ersoy ve henüz yeni yeni popüler olmaya başlamış Kibariye’nin sesinden kulaklarımıza yer etmiş bir Rıfat Şallıel bestesi. Sözleri İlhan Behlül Pektaş’a ait şarkı yıllar boyunca birçok şarkıcının repertuarına girdi. Yine ‘80’lerde Coşkun Sabah, 2000’lerde Rober Hatemo tarafından seslendirildi, yakın zamanda ise Levent Yüksel, Hayko Cepkin, Gülçin Ergül ve Funda Arar’ın proje albümlerinde karşımıza çıktı. 2018’de vizyona giren Müslüm filminin de lokomotif şarkılarından da biri oldu ve filmde şarkıyı Timuçin Esen söyledi.

Şarkı Müslüm Gürses’in 1981 yılında Modern Plakçılık etiketiyle yayımlanan “Mutlu Ol Yeter” adlı albümünde yer almıştı. Bu vesileyle hem Şallıel’i hem de Müslüm Gürses’i anmış olalım.

Önceki kuşaktan Rıfat, Yılmaz ve Metin Şallıel kardeşler virtüözlük seviyesinde esntrümanistlikleri ile bir dönemin müziğine damga vurmuşken Rıfat Şallıel’in oğlu Orhan Şallıel, yine Şallıel ailesinden Anıl ve Batuhan Şallıel (Şallıel Bros) ve de Yılmaz Şallıel günümüz müziğinin farklı kulvarlarında yaptıkları işlerle adlarından söz ettiriyor, müzikte Şallıel soyadını sürdüyorlar.

Rıfat Şallıel’in şarkıları çalınıp söylendiği sürece ruhu şâd olmaya devam edecek. Huzur içinde uyusun.

UN VAR, YAĞ VAR, ŞEKER VAR

(22 Ocak 2018 tarihinde Milliyet Sanat dergisi internet sitesinde yayımlanmıştır.)

Mekanikle dijital arasına sıkışıp kalmış müzik sektörü, müzik pazarlama stratejileri açısından da en dağınık günlerini yaşıyor. İleride bugünleri anlatırken albümler için “şu tarihte piyasaya çıkmıştır” gibi kesin ifadeler kullanmayacağız.

Sözgelimi What Da Funk albümünün ilk promosyonu 2017 Ağustos ayında yapıldı. Grubun Zeytinli Rock Festivali’nin açılışını yapacağı haberi albüm haberiyle birlikte servis edildi. Sonra albüm Eylül ayında Arpej Yapım etiketiyle sadece Apple nahiyesinde servis edildi. Mekanik baskı yılsonunda, albüm tanıtım gecesi ise Ocak 2018’de yapıldı. Şu an albüm bütün dijital platformlarda bulunabiliyor. Bu durumda artık “piyasaya” çıkmış olduğunu söyleyebiliriz sanırım.

What Da Funk, adındaki ironiden anlaşılabileceği üzere funk, soul ve caz ekollerini bugünün anlayışıyla harmanlayan, dünyada “neo soul” diye de adlandırılan bir türün Türkiye temsilcisi olma niyetiyle, Anıl ve Batu Şallıel kardeşler tarafından kurulmuş bir grup. Grubun kadrosu Şallıel kardeşlerin yanı sıra Koray Üsgülen, Tolga Şanlı, Deniz Beydili, Cengiz Tural, Duygu Tarhan ve Ebu Yeniyol’dan oluşuyor. Bu albümde ise tıpkı sahne performanslarında olduğu gibi What Da Funk’a geniş bir müzisyen kadrosu eşlik etmiş. Kimisi çalmış, kimisi de söylemiş.

Bu bakımdan albüm ilk bakışta epeyce iddialı görünüyor. Buray, Simge Sağın, İrem Derici, İrfan Özata gibi yakın dönemin popüler isimleri, yanı sıra Bedükler, Gülçin Ergüller, Gökçeler, Ferman Akgüller ve üstüne üstlük ölümünden önce yapılmış son kayıtlarından biri ile Harun Kolçak gibi isimleri görünce beklenti bir hayli yükseliyor. Dahası da var. Seçilen şarkıların büyük kısmı da pop tarihinin “hit” olmuş şarkıları. Kızılok’un “Yeter ki”sini, Sezen Aksu’nun “Adem Olan Anlar”ını, Moğollar’ın “Dinleyiverin Gari”sini filan farklı solistlerden ve “funk” kafasında dinlemek neden ilgi çekici olmasın ki?

Buraya kadar her şey tamam. Yani un var, yağ var, şeker var durumu. Mahmut Tuncer çıkıp sorsa yeri: “Ne duruyorsun? Helva yapsana!”

İşte nedenini bilemediğim bir şekilde o helva olmamış, olamamış. Bunun sebebini çok düşündüm, albümü tekrar tekrar dinledim ama bulamadım. Hem grubu oluşturan hem de gruba eşlik eden müzisyenlerin müzisyenlik vasıfları şüphe götürmüyor. Seçilen şarkılar ve hatta daha önce duymadığımız yeni şarkılar da hiç kötü değil. Ama başından sonuna dek albümü dinlerken bir an bile beni heyecanlandıran, yerimden kaldıran, “Vay!” dedirten bir şey olmadı. Her şey çok tekdüze akıyor, zaman zaman tempo iyiden iyiye düşüyor. Benzer bir şey, yıllar önce benzer bir konseptte yapılmış bir yeni nesil caz albümünü dinlerken de olmuştu.

Sanırım temel sorun, ister istemez parça parça, enstrüman enstrüman yapılan stüdyo kaydında grubun ve bu tarz müziğin sahnede yarattığı enerjinin albüme yansıtılamaması. Bu hem kayıt teknolojileriyle ilgili bir şey, hem de şarkıların düzenlemeleriyle. Misal, Barış Manço’nun “Aman Yavaş Aheste”si çok daha “funk”tır orijinal kaydında. Ona keza “Seyyah Oldum (Bir Dost Bulamadım)”ın Garo Mafyan düzenlemesiyle Ajda Pekkan versiyonu çok daha caz. Örnekler çoğaltılabilir.

Ben kendi adıma “İyisin”i, “Mecbursun”u, “Adem Olan Anlar”ı bu halleriyle duymak istemezdim. Buna karşın Harun Kolçak’ın artık sonsuzluktan yankılanan sesiyle albümü açan “İstersin”i, Buray’ın seslendirdiği “Yeter ki” ve gruba ait yeni üç şarkıdan biri olan “Kimliksizim”, albümün nispeten iyileri.

Popüler müzikte tekdüzeliğin hepimizi yeterince sıktığı bir dönemde neresinden baksanız farklı bu denemeyi her şeye rağmen önemsemek lazım. Bu albüm, konsepti itibarıyla da grubun adını duyurma işlevini yerine getirirse, eminim ki What Da Funk çok daha iyi işler yaparak yoluna devam edecektir.

OCAK 2018

Hakkımda

Takip Et

Bu Hafta Çok Okunanlar

Arşivden