Yeter ki Müzik Olsun

Ömür Gedik etiketine sahip kayıtlar gösteriliyor. Tüm kayıtları göster

Ömür Gedik’in ‘tamamen hayvanseverlik’ nedeniyle başlayan şarkıcılık macerası hız kesmeden devam ediyor. Gedik, içinde üç şarkının yer aldığı yeni bir tekliyle daha karşımızda. Adı “Kaliko” konulan ve DMC etiketiyle yayımlanan tekli (bu satırların yazıldığı tarihte hâlâ mekanik baskı piyasaya sürülmediğine göre, dijital tekli de diyebiliriz), Gedik’in şarkıcılık konusunda ısrarcı (ve de nedense) iddialı olduğunu bir kez daha gösteriyor.

Türkçe sözlüğe baktığınızda “Kaliko”nun çok başka bir anlam taşıdığını görüyorsunuz ama tekliye isim olarak konulmasının nedeni bir çeşit cilt bezi ya da kumaş türü manası taşıması değil. Ben de bilmiyordum, bu vesileyle öğrendim ki üç renkli, dişi sokak kedileri için kullanılan bir tabirmiş kaliko aynı zamanda. Bir de Gedik’in bu adı verdiği bir kedisi varmış. Yani Gedik yine hayvanseverliğine vurgu yapmaktan geri kalmamış. Ama şarkılar da böyle bir içerik yok; onu baştan söyleyeyim de boşuna aramayın (E o da haklı; ne yapsın yani, Kayahan’ın “Sokak Kedisi”ni mi söylesin?)

Teklideki üç şarkıdan ikisi “cover”. Seksenli yıllarda Nil Burak’ın ve Ferdi Özbeğen’ın seslerinden kulaklarımıza yer eden “Ağla Halime” bunlardan biri. Bir Yunan şarkısından Ülkü Aker’in yazdığı Türkçe sözlerle adapte edilen “Ağla Halime”, son derece naif, etkileyici ve bugün de çalınıp söylendiğinde anlamını eksilmeyen bir eski şarkı. Bu bakımdan, bu şarkıyı bulup çıkarmak gayet iyi bir fikir olmuş. Ama Ömür Gedik’e söyletmek iyi bir fikir mi, ona emin olamadım. Gerçi şarkıcılık performansı açısından teklideki üç şarkı arasında en iyisi bu gibi. Stüdyoda yapılmış kopyala yapıştırları, kes biçleri duymazdan gelirseniz şayet, durum bu. Ama şarkıcı olmaya bu kadar heves ediyorsanız, sesinizin sınırları bilmek, o sınırlar içinde şarkılar seçmeyi ve söylemeyi öğrenmek gerekir her şeyden önce. Mesela ben bu cânım şarkının Ömür Gedik yorumunda zerre duygulanmadım, anlatılan hikâyeye de hiç mi hiç inanmadım. E neye yaradı o zaman bu şarkıyı söylemek?

Bir de “Sana Neler Edeceğim” var ki, o çok daha fena. Bakın, bir emekle üretilen hiçbir şey için bu kelimeyi kullanmayı sevmem ama bu defa yerine başka bir kelime bulamıyorum; zira şarkının bu düzenlemesi ve yorumu neresinden baksanız ‘kötü’. Bir kere şarkının 1975 tarihli ve Norayr Demirci imzalı düzenlemesi o kadar eğlencelidir ki, hem Arapça orijinalinden çok daha iyidir, hem de bugün de dinlediğinizde demode gelmez kulağınıza, kalkar oynar, eşlik edersiniz (ki ediliyor nitekim; mekanlarda çaldığımdan biliyorum.) Şimdi bunun üzerine ne koysanız boş. Hele hele “club” havasına uydurmak için ne kadar çabalasanız nafile. Burak Yeter’in düzenlemesi tam da böyle olmuş ne çare. Hani evinde bir bilgisayarı, bir de bu iş gerekli yazılımı olan herkesin yapabileceği türden, son derece basit, iki saat içerisinde yapılıvermiş gibi duran bir düzenleme bu. Belli ki maksat şarkının gece kulüplerinde, barlarda çalınması ama bunun için ritmi 130 bpm’e vurmak yetmiyor bazen. Nitekim burada da yetmemiş.

Bu derece bilinen ve sevilen bir şarkı, 1975’den bu yana neden onlarca kez “cover” yapılmamış, bunu da bir düşünmek lazım. Ajda Pekkan’ın söylediği bir şarkıyı kim Ömür Gedik’ten yeniden dinlemek ister ki?

Teklinin en etkili şarkısı ise “Radyoda”. Söz ve müziği Gözde Ançel imzası taşıyan bir şarkı, öncelikle sözleriyle hedefi doğru yerden vuruyor. Nitekim radyolar boşuna sevmedi şarkıyı. Üstelik melodisi akıcı, ritmi eşlik etmeye müsait. Ömür Gedik de şarkıcı olarak elinden geleni yapmış ki sesinin sınırları için de doğru bir şarkı olmuş. Gedik’in şarkıcılık yolunda bu nevi şarkılarla ilerlemesi onun için en doğru strateji olacak gibi gözüküyor.

Teklinin son derece anlamsız kapak tasarımından ise söz etmeye bile gerek duymuyorum.

EKİM 2013

‘80’li yıllarda tek kanallı TRT televizyonu İtalya’nın meşhur San Remo Müzik Festivalini de yayınlardı ve biz de oturur, bayıla bayıla izlerdik. Hem başka bir televizyon kanalı alternatifimiz olmadığı için böyleydi bu, hem de televizyonun ilk yayına başladığından beri aksatmadan yayınladığı İtalya’dan Müzik kuşağı (özellikle de Rafaella Carra’nın o muhteşem şovları) nedeniyle İtalyan müziğine duyduğumuz sempati nedeniyleydi.

Al Bano & Romina Power ikilisini de Sanremo Müzik Festivali sayesinde keşfetmiş ve çok sevmiştik. Amerikan sinema oyuncusu Tyrone Power’ın kızı olan güzeller güzeli Romina Power ve enine boyuna tipik bir Akdenizli olan ve bu yüzden de bir parça Türkleri de andıran sempati yumağı Al Bano, her ne kadar çok daha eskiden beri birlikte şarkı söylüyorlarsa da (ki karı kocaydılar aynı zamanda), biz onları en çok 1982 yılı Sanremo Müzik Festivalinde ikinci oldukları “Felicita” adlı şarkılarıyla sevmiştik. O sene memlekette her yerde “Felicita” çalındı, söylendi. Denilebilir ki Toto Cutugno’nun “L’italiano”sundan sonra ezbere aldığımız ikinci İtalyanca şarkı oydu ‘80’lerde.

1984’de yine Sanremo’da bu defa birinci oldular, aynı yıl Eurovision’da İtalya adına yarıştılar ve biz Türkiye adına yarışan Beş Yıl Önce On Yıl Sonra grubu kadar Al Bano ve Romina Power’ı da destekledik ekran başında. O kadar sevmiş, bizden saymıştık, düşünün artık.

Defalarca Türkiye’ye de gelip gittiler, konserler verdiler, festivallere katıldılar. 1994 yılında Amerika’da esrarengiz bir şekilde kaybolan kızları nedeniyle, 1999 yılında ise boşanmalarına dair haberlerle gazete manşetlerine taşındılar; sonrasındaysa unuttuk gitti.

Bunca zaman sonra Al Bano’yu bu defa Ömür Gedik’le düet yaparken dinlemek, yukarıda anlattıklarımı hatırlayanlar için hem şaşırtıcı bir sürpriz, hem de büyük hayal kırıklığı. Al Bano ve Ömür Gedik ‘ikilisinin’ bu düeti, Al Bano & Romina Power ikilisinin vakti zamanında büyük “hit” olmuş “Liberta” adlı şarkısı ile yapılmış. DMC etiketiyle yayımlanan teklide şarkının Türkçe ve İtalyanca olmak üzere iki versiyonu var.

Nefis bir melodi, artık neredeyse klasik sayılabilecek, şarap misali, şahane bir şarkı. Biraz eski stil evet ama İtalyan müziğini azıcık bilenlerin dinlemelere doyamadığı/doyamayacağı bir şarkı bu. Nazan Öncel’in yazdığı Türkçe sözler de şarkıya cuk oturmuş. Buraya kadar bir itirazım yok. Ama bu noktadan sonra insan ister istemez soruyor: Ömür Gedik kim, Al Bano kim?.. Evet, Romina Power da hiçbir zaman muazzam bir solist olarak anılmadı ama şarkıcılık kariyeri ve deneyimi Gedik’inkiyle kıyas kabul etmezdi her şeyden önce. Mesele ikisini kıyaslamak da değil zaten; mesele Gedik’in Altın Portakal ödül töreninde film şarkıları söylemek ve Ajda Pekkan’ın sahnesine çıkıp onun taklidini yapmak gibi gereğinden fazla cesur hamlelerine bir yenisi daha eklemesindeki anlamsız ısrar.

Okuyanlar bilir, Ömür Gedik’in ilk şarkı söyleme deneyimine çok da olumsuz yaklaşmamış, ama yine de ortaya atılan Haciko’ya gelir toplama iddiasına da pek itibar etmemiştim. Nitekim asıl maksadının şarkıcı olarak boy göstermek olduğu da her hamlesinde daha çok fark ediliyor. Olabilir, onu da yapsın; kim ne karışır?.. Ama bu kadar cüret de biraz abartılı değil mi artık? Koskoca Al Bano’nun (özellikle Türkçe şarkı söylemeye çalışırken) düşürüldüğü duruma mı yanalım (ki nicedir Türkçe şarkı söyleyen yabancıları o kadar da sempatik bulmuyoruz artık), Gedik’in isminin kapakta önce yazılması, fotoğrafının önde olmasına mı?.. Peki bu ya bu projenin amacı nedir?.. Niye yapılmıştır?.. Hedef kitle kimdir?.. Bu soruların cevaplarını bulabilen varsa, beri gelsin.

ŞUBAT 2013

Ömür Gedik’in “sinema eleştirmeni” titrini taşımak için olmazsa olmaz iki şeye, sağlam bir sinema bilgisi ile sağlam bir yazı dili ve dil hakimiyetine ne derece sahip olduğu tartışılabilir; nitekim tartışılıyor da. Modern zamanlar, her mecrada işini iyi yapandan çok iyi görünene, iyi poz verene, iyi cilalanmış, iyi paketlenmiş, iyi pazarlanmışa prim veriyor. Yaşadığımız çağın gerçeği bu. Buna engel olmak mümkün değil ama ayıklamak, seçmek, öbürünü ona tercih etmek pekâlâ mümkün. Herkes her işi yapıyor, yapacak ve biz buna hep birlikte şahit olacağız. Yakınmanın, söylenmenin anlamı yok.

Ömür Gedik şayet adını ilk kez duyduğumuz bir şarkıcı olarak bu üç şarkıyla karşımıza çıksaydı, eminim herkesin yaklaşımı çok başka olurdu. Çünkü hissedilebilir teknik makyaja rağmen sesi hiç de fena değil, üstelik hiç de fena şarkı söylemiyor. Dahası, şarkılar da hafife alınacak şarkılar değil. Yani ortada bir Banu Alkan, bir Cem Özer ya da ne bileyim bir Seray Sever vakası yok; kasmasanız şayet, çok da rahat dinlenebilir ve sevilebilir üç adet şarkı var.

Bu mini albümdeki düetler bana biraz Meyra’nın “4 Tenor” albümünü çağrıştırdı. Meyra, üzerinde emanet duran “disko kraliçesi” elbisesini giymeden evvel, çok da iyi bir çıkış yakalamış ve hiç olmadığı kadar dinletmişti kendini. Ömür Gedik onun kaldığı yerden devam etmiş gibi. O meyanda şarkılar ve düzenlemeler var burada da.

Gedik’in en başarılı olduğu şarkı “Portakal Orda Kal”. Teoman’la müthiş bir uyum yakalamışlar. Şarkının çok koyu, çok derin, kalp çizen, akıl yoran sözlerini doğru tonlayan bir düet olmuş. Ne “rock” ne pop, ne çok sert, ne fazla eğlenceli. Albümde bu şarkının bir de David Saboy imzalı “remix”i var.

İkinci düet “Aşk Var Ya”, Fikret Kızılok’un yayımlanan son şarkısı olarak biliniyor. 2002 yılında piyasaya sürülen Demir Demirkan albümü “Dünya Benim”de Demirkan’ın Fuat Güner’le düet seslendirdiği bu şarkı, benzer bir düzenlemeyle bu defa Ömür Gedik-Burak Kut düetine dönüşmüş.

Bir çok televizyon dizisi ve sinema filmiyle tanınmış bir oyuncu olan Halil Sezai Paracıkoğlu’nun şarkıları epeydir internette dolanmakta idi. Son olarak rol aldığı “İncir Reçeli” filminde “Duman” adlı şarkısını seslendiren Paracıkoğlu’nun albüm yolu belli ki açılmış ve tanıtıma buradan başlanmış. İlginç olan ise bestesi Saki Çimen’e ait “Paramparça” adlı şarkıda Halil Sezai’nin yaptığı prozodi hatalarını Ömür Gedik’in yapmıyor olması. Biri, uzun süredir şarkı söylemesiyle de biliniyor, diğeri ise bu işte yeni.

Tabii birkaç hususun altını çizmeden geçemeyeceğim, beğenme hakkım saklı kalırken. Ömür Gedik’in fanatik bir hayvan sever olduğu herkesin malumu. Albümlerin satmadığı, “mini-albüm”lerin daha da çok satmadığı bir zamanda hayvanlar yararına bir şey yapmanın en akıl almaz yolu, geliri hayvanlara bırakılacak bir albüm yapmak olsa gerek. Kaldı ki Ömür Gedikseniz; yani bu albüme bir çok kesimden çok tepkisel tavır konulacağını az biraz kestirebiliyorsanız, elde edeceğiniz gelirin ne kadar olmasını umabilirsiniz ki?

Yani “azılı hayvan hakları savunucusu sinema eleştirmenimiz, hayvanlar uğruna şarkıcı oldu” masalı neresinden baksanız inandırıcı değil. Bir gazetecinin hayvanlar konusunda yapabileceği yüz şey varsa, albüm yapmak o yüz seçenekten biri değildir inanın. Keşke bu kutsal bahanenin ardına sığınmadan, dürüstçe “Ben şarkı söylemek istedim ve söyledim,” deseydi Ömür Gedik. Hafifletici sebeplere ihtiyacı yokmuş zira.

Diğer itirazım ise albümün adına. “Hayvanlara kötü davrananlara, hayvan haklarını ihlal edenlere hop dedik orda kal diyoruz,” mazereti albümün adının bu olmasını haklı kılmıyor. Zira daha bir ay olmadı Betül Demir’in yeni albümü piyasaya çıkalı ve biliyorsunuz o albümün çıkış şarkısı da “Hop Dedik” adını taşıyor. Evet iki şarkıyı da Sezen Aksu yazdı ama birinin adı gerçekten “Hop Dedik”, diğerinde ise sadece şarkının içinde geçen iki kelime; yani şarkının adı değil. Peki neden albümün adı?.. Gerek var mıydı?.. Bence yoktu.

Bir çok kişinin söylediğinin/yazdığının tersine, Ömür Gedik’ten şarkıcı olur düşüncesi hasıl oldu bende bu üç şarkıyı dinleyince. Neden olmasın? Bakarsınız umduğumuzdan iyi olur üstelik. Olamaz mı?.. Olabilir!

HAZİRAN 2011

Hakkımda

Takip Et

Bu Hafta Çok Okunanlar

Arşivden