Yeter ki Müzik Olsun

Müzeyyen Senar etiketine sahip kayıtlar gösteriliyor. Tüm kayıtları göster

Ümit Besen – “Müzeyyen”

Söz konusu olan popüler müzikse neyin ne zaman, ne kadar sevileceğini, neyin ne zaman tü kaka edilip sonra ne vakit başlara taç yapılacağını kestirmek hiç kolay değildir. Tıpkı moda gibi, popüler müzikte de siz, günün eğilimlerini, size dayatılanı kendi zevkiniz zannedersiniz bazen, sonra onlar değişir, siz de bir bakarsınız bir zaman hiç beğenmediğiniz bir şeye bayılmaya başlamışsınız ya da tam tersi. Sözün özü müziği çok da ayrıştırmamak, müzikle aranıza etiketlere göre mesafe koymamak lazım.

Kim derdi ki Ümit Besen ‘80’lerde etiketlenip konulduğu yerden, tavernalardan çıkıp bugünün en popüler canlı müzik mekânlarında çalar hale gelecek ve bugünün gençleri ona bayıla bayıla eşlik edecek. Ama oldu ve Besen’i yeniden keşfetmemize bir tek şarkı yetti.

Şunu da söylemem lazım ki Allah’ın her gecesi, saatlerce, sadece bir tek klavyeyle, her türden şarkı söylemek, insan eğlendirmek gibi bir ağır işçiliğin yıllarca mesaini yapmış bir müzisyen Ümit Besen. Bu hiç hafife alınacak, “piyanist şantör” üst başlığıyla gülünüp geçilecek bir şey değil.

Ümit Besen kendi kulvarındaki birçok isimden ayrı olarak, kendi bestelerini de yaptığından, yıllar içerisinde hiç uzun aralar vermeksizin, piyanist şantör modası geçtikten çok sonra bile albüm yayımlamaya devam etti. En son 2016’da, içinde düetlerin de olduğu “Başka” ismi verilmiş bir albüm yaptı. Besen’in yeni teklisi “Müzeyyen” ise geçtiğimiz günlerde DMC etiketiyle yayımlandı.

Söz ve müziği Selahattin Erhan’a ait şarkının düzenlemesi Sezgin Gezgin tarafından yapılmış. Adından da anlaşıldığı üzere Müzeyyen Senar’a selam gönderen bir şarkı bu. Senar’ın sesine, söylediği şarkılara bugün özlem duyanlara, o hazzı bugünün şarkılarından alamayanlara slogan olacak sözleri var şarkının. Ancak bu nostaljiyi çok da ağdalandırmayan, dinleyeni hicranlara boğmayan bir müzikal yapısı, bir enerjisi hatta neşesi var şarkının; misal, elektro gitarla başlaması, sonra alabildiğine kıvrak darbukanın girmesi…

Ümit Besen’e yakışan bir şarkı olmuş “Müzeyyen”. Keşke daha sert, daha “rocker” ve bir de daha ‘80’ler tavernası tarzı versiyonlar da yapılsaymış şarkıya, hoş olabilirmiş. Bu versiyon ikisinin orta yollu bir karışımı zira.

(FİKRET ŞENEŞ, EROL BÜYÜKBURÇ VE MÜZEYYEN SENAR’IN ARDINDAN…)

Bir daha hiçbir şey eskisi gibi olmayacak. Tıpkı yattığı yerden gördüğü tek manzara olan ağacın son yaprağının düşeceği gün öleceğine inanan hasta kızın hikâyesindeki gibi. Son yaprak düştüğünde ölür müyüz bilmiyorum ama o ağaç bir daha hiç yeşermeyecek.

Bir kadın çıkıp tüm hayatını adadığı aşkına, tek bir adama, 40 yıl boyunca tüm ülkenin diline düşecek şarkı sözleri yazmayacak mesela. “Korkma bu akşam gelip çalmam kapını,” demeyecek. Biz o şarkıları tekrar tekrar dinlediğimizde, “Ne aşkmış be!” diyeceğiz sadece. Ne öyle aşklar görecek, yaşayacak, ne de öyle cümleler kurabileceğiz… Türkçemiz yetmeyecek her şeyden önce. Sonra da ifade kabiliyetimiz… Bir daha öyle bir kadın gelmeyecek.

Bir adam sadece “playback” yaparak iki şarkıyla dinleyici karşısına çıkacağı gece, pantolonun ütüsü bozulup da dinleyiciye saygısızlık olmasın diye, sahneye çıkacağı son dakikaya kadar otel odasında hiç oturmadan, ayakta dolaşmayacak. Kendinden on yaş küçüğün de, kırk yaş küçüğün de gözünün içine sevgiyle bakıp, “Güzel dostum,” diye hitap etmeyecek bir daha… Bir daha öyle bir adam gelmeyecek.

Hiçbir şarkıcı, bestecisinin karşısında uduyla bir defada çalıp söylediği şarkıyı ezberine alıp, kendi ruhunun, kalbinin, dilinin ve sesinin imbiğinden geçirip damıtarak tekrar söylemeyecek bestecisine. Kimse yemek yerken çatalını, bıçağını bırakıp, soluğunu tutup, gözlerini, kulaklarını alamamacasına dinlemeyecek hiçbir şarkıcıyı. Bir daha öyle bir şarkıcı gelmeyecek.

Fikret Şeneş’le hastalığının onu henüz elden ayaktan düşürmediği günlerde tanışmış, birkaç kez evine gidip gelmiş, oturup uzun uzun sohbet etme şansını yakalamıştım. Hayran olmaktan başka bir şey yapamıyorsunuz böylesi insanlarla tanışınca… Ya da ben yapamıyorum. Karşımdakinin bilgisi, görgüsü, kültürü, birikimi, her söylediğine, her anlattığına, her haline, tavrına sinmiş o derin bilgelik ve nezaket karşısında kendimi sıradan hissediyor, bu sıradanlığımı ele verecek bir pot kırmaktan, mahçup olmaktan korkuyorum. Yine de “Ne alabilirim, ne öğrenebilirim,” diye dinliyor, gözlüyor, izliyorum, bir yandan yıllardır yazdıklarıyla hayatımda bıraktığı izleri tek tek hatırlar ve haliyle hayranlığımı katlar, mucizelere inanırken.

Erol Büyükburç’la 2000’lerden bu yana defalarca bir araya geldik. Birlikte işler de yaptık. Ürkerdim ben ondan biraz. Çekinirdim diyelim ya da. Tıpkı Fikret Şeneş gibi o da sanki başka bir dünyanın, başka bir ülkenin insanı gibiydi. O yaşında, hiç körelmemiş o hafıza, o zekâ ve eskiyen bedenine inat eksilmemiş o enerjisi, insanüstü gelirdi bana bir yanıyla. Bunu yüzüne karşı söylemek iyi bir şey miydi, onu da bilmiyordum. Kabalık gibi de gelebilirdi. Narin, hassas, kırılgan, nadide biblolar gibiydiler onlar benim için. Elimi sürersem kırılacaklardı sanki.

En çok da Erol Ebi benim bilmediğimi varsayarak bana zamanında neler neler yaptığını anlatırken burkulurdu içim. Ne çok ihtiyacı vardı anlatmaya. Onu çoktan bir kenara itmiş, unutmuş, listeden nedense çıkarmışlara inat, ne çok kendini ifade etmek derdindeydi.

Müzeyyen Senar’ı ise hiç tanımadım. Ama dedem demekti benim için Müzeyyen Senar. Dedemin plakları, rakı sofraları, anason kokulu, sigara dumanlı ‘70’li yıllar Üsküdar gecelerinin sesi, sedası demekti. Çocukken nasılsa aklıma yerleşmiş, birilerinin hiç yaşlanmayacağına, hiç ölmeyeceğine dair inancımın kalesi, belki de sebebiydi. Ben çocukken de yaşlıydı çünkü Müzeyyen Senar, ben yavaş yavaş yaşlanırken de… O değişmezdi. Ölmezdi de. O ölürse çocukluğum ölürdü, ‘70’li yıllar ölürdü, Üsküdar ölürdü…

Bir daha hiçbir şey eskisi gibi olmayacak… Yapraklar birer birer düşerken… Yerine yeni yeşil yaprakların açmayacağını bilmek canıma dokunuyor. Yutkunuyorum… Şarkılar da yalan söylüyor bazen. Geçmiş de tükeniyor. Ve hayat her zaman yenilemiyor bizleri…

MART 2015

Hakkımda

Takip Et

Bu Hafta Çok Okunanlar

Arşivden