Kalben Röportajı

"SEVGİNİN DE BİR TARİFİ VAR"


(Milliyet Sanat dergisi Ekim 2017 sayısında ve 17 Ekim 2017 tarihli Milliyet gazetesi Cadde ekinde yayımlanmıştır. Aşağıdaki röportaj dergide ve gazetede yayımlanmamış bölümleri de içermektedir.)

Bursa Nilüfer’de altı bin kişinin önünde söyledik ve konser bittiğinde “Kalben Kalben” diye tempo tuttular. İnanamadım, “Adımı biliyorlar,” dedim. Hâlâ çok heyecanlanıyorum her defasında. Biraz büyürüm, adam olurum da bir kalıbım olur diye bekliyorum ama hâlâ bir kalıbım yok ve çok utanıyorum. Bu doğru bir şey mi bilmiyorum ama daha “cool” olmak için her şeyimi verirdim.

_Çok “cool” görünüyorsunuz oysa?

Gözlüktendir diye düşünüyorum. Bir de sanırım o gerçekten fiziksel bir şey. Fiziksel engellerle ruhsal engeller aynı olmuyor. Ruhum o kadar bambaşka ki. Mesela Berkant bana “Niye ketum değilsin? Bir tık daha ketum olsan keşke,” diyor haklı olarak. Ama bakıldığı zaman da çok ketum biri gibi gözüküyorum. Ama değilim aslında, her şeyi hemen söyleyiveren biriyim.


Sahiden de ketum biri olmadığını, tıpkı şarkılarında olduğu gibi karşılıklı sohbet esnasında da “her şeyi hemen” ve içtenlikle söyleyiveren biri olduğunu görüyorum röportaj boyunca. Kalben’i en çok bu yüzden sevdiğimizi bir kez daha fark ediyorum.

Yeni albümünün son aşamaları devam ederken, İkitelli’deki stüdyoya gidip gelmelerine bir günlük ara verdi ve Kalben’le yeni albümü ve daha fazlasını konuşmak için bir araya geldik.    

_Yeni Kalben albümüne dair ilk bilgileri vererek başlayalım mı röportaja?

Evet. Çok heyecanlı! İsmini “Sonsuza Kadar” koymayı düşündüğümüz, on üç şarkıdan oluşacak bir albüm bu. Özgürlükten, eşitlikten, herkesin birbirini özgürce, mutlu mesut sevebildiği bir dünyadan bahseden, karanlıktan korkmayan, karanlığın varlığını ve kendi karanlığını da kabul eden şarkılar var içinde. Artık daha özgür olmak isteyen bir hikâye anlatıcısı olduğumu hissediyorum bu albümde. Cesur olmaktan korkmuyor ama korkak olmaktan da çekinmiyor. Berkant Ali İncesaraç, eşim diye demiyorum, müzikal anlamda beni o kadar güzel tamamlıyor ki; benim bittiğim yerde o başlıyor. Bütün düzenlemeleri yapıyor, bütün enstrümanları yazıyor, benim iki akorlu şarkımı alıp inanılmaz bir yere taşıyor. İkimizin arasındaki o enerjinin daha iyi hissedileceği bir albüm oluyor bu. Çünkü biz yaptık bu albümü. Bu albümün bir idari koordinatörü yok. Prodüktör Berkant, şarkılar da benden. “İnsanlar” adlı bir şarkımız var, onun sözleri bana ait, müziği Berkant’ın. Onun dışındaki tüm şarkıları ben yazdım. Bir de Nil Karaibrahimgil’in “Rüzgar” şarkısını koymak istedik albüme. Çok sevdiğimiz ve hiç değiştirmek istemediğimiz bir şarkıydı. O da sağ olsun verdi bize şarkısını. Öyle de söyledik. Söyledim daha doğrusu. Emekli albay babam gibi kendimden “biz” olarak bahsediyorum bu arada (gülüyor.) Grubuz çünkü biz aynı zamanda. Sadece “ben ben ben” demek istemiyorum. 


_İlk albüm tuttuysa şayet, ‘ikinci albüm stresi’ diye bir şey oluyor genellikle.

Bizde olmadı yok. Biz albümün tuttuğundan haberdar değildik ki. Yılbaşında altın plak geldi bize mesela, haberimiz yoktu. Fotoğraflarını çekip ailelerimize filan gönderdik, mutlu olduk. Zaten birinci albüm tuttu diye hayatımızı ona göre yönlendirmedik. Örneğin ben ekibimde çalışmak istemediğim biri varsa, onunla çalışmaya devam etmek istemedim yine; gerçekten sevdiğim insanlarla çalışmak istedim. “Bir şeyler yolunda gidiyor, bunu bozmayayım, karakterimden taviz vereyim, ne olacak canım,” demedim. Birinci albümün ikinci albümün hissiyatını etkilemesine izin verdik dersem yalan söylemiş olurum.


_İsimlerin insanların karakterlerine ve hayat çizgilerine etki ettiği söylenir hep. Kalben’in ismi Kalben değil de Ayşe olsaydı ne değişirdi?

Ayşe’nin de anne babası Seda ile Mustafa olsaydı, Edremit’te başlayıp İzmir’de devam eden yolculuk Ayşe’nin de yolculuğu olsaydı, Ayşe’ye de çocukken bir klavye alınsaydı, Ayşe 14 yaşında elinde bir blok flütle annesinin peşinde dolansaydı, gitar çalmaya heves etseydi, Ayşe de yine hikâye anlatmak isterdi gibi geliyor bana. İsmimi annemden yadigâr olduğu için çok büyük bir sevgiyle taşıyorum ama hiçbir şeyin hiç kimse için bir sınır olmasını istemem. Ne bir ismin, ne de başka bir şeyin… Ama beni değil, annemi tanımanızı isterdim. Dünya güzeli bir insandı. Sanırım annem bana sevgiyle bu ismi verdiğinden ve ben o sevgiyi aldığımdan böyle bir etki yaratmış olsa gerek. Yoksa bende öyle çok bir numara yok yani.


_Albümle birlikte isminiz ve müziğin geniş kitlelere ulaşınca “Ben ne yaptım yahu,” deyip şaşırdınız mı yoksa “Biliyordum ben zaten” mi dediniz?

İkisi de değil aslında. Her ilde, her yerde farklıydı o duygu. Zonguldak’ta altı yüz kişinin elinde çakmaklarla “Fırtınalar”ı söylediğini görmemle Isparta’da insanların “Sana Ne Oldu Böyle?”yi söylerken sevdiklerinin omuzlarına kafalarını koydukları görmem… Köln’de, Berlin’de, Brüksel’de çalmamız… Diyarbakır’da gaza gelip Kürtçe “sizi seviyorum” diye bağırmam… İstanbul’da Atakent’te farklı, Beylidüzü’nde farklı, Beşiktaş’da farklı, Kadıköy’de farklı bir dünyayı keşfederek… Neye uğradığımı şaşırarak… Ankara’da sekiz yıl yaşadığım o şehrin beni kucakladığını görüp her seferinde evime dönmüş gibi hissetmem… İzmir’de bir ergen özgüvensizliğiyle sahneye çıkıp, onların eşlik ettiğini görünce rahatlamam… Hepsi farklı; bunu inkâr edemeyeceğim. Bunu tek bir boyuta, tek bir hisse çekemem.


_Sahnede şarkı söyleyen bir kadın olmanın dayatılan gerekliliklerine de kafa tutuyor gibisiniz öte yandan?

Bazen bakıyorum, bir kadın görüyorum. Öyle güzel bir kadın ki o mesela, öyle çok güzel. Ben öyle güzel değilim, böyle güzelim. Ben saçımı topluyorum çünkü sahnede gitar çalıyorum ve çok terliyorum. Tutup saçımı yapsam, on beş dakika sonra o saç bozulacak. Ruj sürsem dağılacak, rimel sürsem akacak. Orayı da geçelim. Hayatım boyunca zaten bunu yapmamışım. Kendimi o şekilde ortaya koymaktan değil, başka türlü ortaya koymaktan yana olmuşum. Kotumu, tişörtümü giymişim, bazen canım istemiş elbise giymişim. Canım çekmiş ruj sürmüşüm ama onu da yamuk sürmüşüm, gülmüşüz arkadaşlar arasında. Şimdi bu kadınken, müzik yapıyorum diye o kadın olmaya karar verirsem bu bir çelişki olur. Ben şimdi böyle güzel hissediyorum, böyle mutlu hissediyorum, böyle çok rahatım. İnsanların gerçekten özgürce, ne istiyorlarsa onu giyip, başkalarına zarar vermemek kaydıyla, nasıl istiyorlarsa öyle davranmalarını istiyorum. Ben saçımı toplayıp ruj sürmediğimde kimseye zarar vermiyorum. Oradaki o dünya güzeli kadın da mis gibi mini eteğini çekip, rujunu sürüp, saçını şöyle bir savurduğunda kimseye zarar vermiyor. O öyle güzel, ben böyle güzelim, bu kadar.


_"30 yaşıma kadar başıma gelmeyen kalmadı,” demişsiniz bir yerde. Neler geldi başınıza?

Çok fazla evsiz kaldım, işsiz kaldım. Çok sevdiğim bir insanı kaybetmiştim. Babamla aylarca, yıllarca küs kalmış, sonra barışmıştım. Ailemi yeniden tanıdım ve tanımladım. Onların beni sevmesine izin verdim çünkü ulaşılması zor bir insandım. Katı bir insandım. Daha fazla köşelerim vardı. Benim için doğru olanların mutlak doğrular olduğunu sanıyordum. Şimdi görebiliyorum, benim doğrularım varsa başkalarının da doğruları var. Bir şeylerden bahsediyordum ama onların içi boştu. Zamanla onların içinin dolacağını bilmiyordum. Hayatla birlikte yaşayarak, severek, öğrenerek, kırılarak, dökülerek… Bazı konularda çok fazla özgüvensizdim. Onlar kendimi çok fazla aşağı çekmeme yol açıyorlardı. Sevginin de bir tarifi var aslında. Sevilip sevilmediğimizden emin olabiliriz. Özgür olup olmadığımızı ya da bir şeyi yaparken ondan keyif alıp almadığımızı bilebiliriz. Yani biraz emin olmaktan çekinmeyebiliriz. Hayatta biraz cesur olmaktan… Ben hep ikircikli bir yerdeydim. Siyah ya da beyaz demekten çekiniyordum belki de. Kendimle çok uğraşıyordum. O kadar kendiyle uğraşmamalı insan. Dünyaya bakmalı, ağaçlara bakmalı.


_Başa dönelim mi biraz? Daha önceki röportajlarda pek bahsetmemişsiniz. Kalben müziğe ilgisini nasıl ve ne zaman keşfetti?

Ben daha beş altı yaşlarındayken annemin bir kaset kutusu vardı. Onu buldum. Onun içinden Çaykovski’den tutun, Sezen Aksu’ya, Seyyal Taner’in albümünden tutun Müslüm Gürses’in albümüne kadar benim için çok kıymetli kasetler çıktı. Sonra dokuz on yaşlarındaydım galiba. Nazan Öncel’in “Göç” albümü çıktı. Aman Allah’ım! İlk depresyonum! “Gidelim Buralardan” filan var o albümde ve ben kendimi kaybettim. O dönemde Burak Kut var, Mustafa Sandal var. Onları da dinliyorum. Sonra İzmir’e taşındık. Orada Romantik Radyo vardı, 95.2 hiç unutmam. Onlar Cardigans, Massive Attack, Portishead filan çalardı. Çok güzel ve geniş bir yabancı müzik yelpazeleri vardı. Orada da yavaş yavaş onları keşfetmeye başladım. Okulda da bir Can hocamız vardı, o da bizden bir okul orkestrası kurdu mu? Ben gitar çalıyorum, aynı zamanda orkestranın “frontman”iyim. Kemanımız var, klavyemiz, basımız var. Can hocamız da bizim “lead” gitarımız. Biz olduk mu böyle sekiz kişilik bir orkestra? İlk konserimizi ortaokul üçüncü sınıftayken Çiğli otoparkında verdik. Sonra birkaç konsere daha çıktık, sonra da dağıldık zaten. Ama bunlar olmuştu mesela. Ve ben sürekli radyodan şarkılar kaydediyorum, param oldukça gidip albüm satın almaya çalışıyorum ama çok harçlığım yoktu dürüstçe söylemek gerekirse. Olduğunda da kitap alıyordum önce. O zamanki tercihlerim müzikten yana değil, kitaptan yanaymış. Üniversitedeyken müzikten yana kullanmaya başladım tercihlerimi. Üniversitedeyken de Tool geliyor, Skunk Anansie, Morphine, Can geliyor bir kanaldan. Bir kanaldan da David Bowie, Morrisey, Smiths,  Brian Eno… Onlarla tanışmaya başlıyorum çünkü ilk dizüstü bilgisayarım alınıyor bana ve internet giriyor hayatıma. Yelpaze iyice genişliyor ve hafif böyle poptan “rock sound”una geçiyorum kendi gitarımla da. Üniversiteyi bitirdikten sonra da büyük bir elektronik müzik çukuruna düştüm. Gerçekten düştüm ve hiç pişman değilim. R&B ve “hip-hop”ın da büyük hayranıyım. Hayatımda hiç metal müzik dinlemedim, bunu da itiraf ediyorum. Böyle. Müzik zevkim de böyle gelişti.


_Ne zaman şarkı yazmaya başladınız?

14 yaşında bana gitarımı aldılar, ben o gitarla şarkılarımı yazmaya başladım. Hatta o zaman yazdığım şarkıları şimdi yeni yeni arkadaş meclislerinde çalıyorum ve beğenildiklerinde filan çok utanıyorum. O yaşın da bir duygusu, bir anlamı var. İnsan 14 yaşında ne yazmış olabilir, ne derinliğin olabilir, ne deneyimin var ama hakikaten onun da bir masumiyeti, bir ruhu var, onu fark ediyorum. Müziğin çok güzel ve zamansız bir şey olduğunu fark etmeme yardımcı oluyor bu.


_İlk sahneye çıkıp şarkı söyleme hikâyeniz nedir?

Ankara’da üniversitede iken bir şarap evinde gitar çaldım önce. Sonra baktım orada beceremiyorum çünkü başkalarının şarkılarını çalmama lazım ama ben kendi şarkılarımı çalmayı seviyorum, iki arkadaşımın açtığı bir mekân vardı, orada çalmaya başladım sonra. Üniversite bittikten sonra ne yapmak istediğimi bilmediğim, kayıp bir yılım var. Sonra yüksek lisansa giriyorum. Anı saklamanın yolları, yadigarlar üzerine bir tez veriyorum. Bu da annemi kaybetmemin hayatımdaki etkisi olarak yorumladığım bir şey.


_Niye müzik okumadınız üniversitede?

Uluslararası ilişkiler okudum ama o bölüme hiçbir zaman ilgim olamadı. Çünkü diplomat olamayacağımı ya da bürokratik biri olmadığımı biliyordum. Sevgili annem resim okuduğu için benim hiçbir zaman sanat ile ilgili bir okulda okumamı istemedi. Türkiye’de sanat üzerine eğitim almanın işime yaramayacağını, beni çok üzeceğini ve yoracağını söylerdi. “Bir diploman olsun, sonra ne istersen yaparsın,” derdi. Ki annem de babam da müzikle ilgisi olan insanlardı aslında. Babam askeri gazinolarda şarkı söylemiş, annem iki yıl konservatuar geçmişinden sonra imkânları olmadığı için konservatuardan ayrılıp öğretmen olmak için resim okumaya karar vermiş. Düşünün, ilgileri ve sevgileri var ama olduğu halde izin vermiyorlar. Neyse… Yüksek lisansı bitirdikten sonra Ankara’da istediğim gibi iş bulamadım. Yazarlıkla ilgili bir iş yapmak istiyorum, edebiyata büyük bir ilgim var, gazetecilik yapmak istiyorum, bir şeyler karalamak istiyorum. İstanbul’a geldim. Gelir gelmez, ikinci ayda güzel bir caz barda bir akşam yemek yerken arkadaşımın motivasyonuyla sahnede şarkı söyledim. Ve sonra orada çalışmaya başladım.


_Yeşilçam filmlerindeki gibi teklif mi geldi o mekânda sahneye çıkmanız için?

Gerçekten bu. Ben söyledikten sonra oranın işletmecisi geldi ve “Burada Çarşamba akşamları çalar mısın?” dedi. Ve orada Çarşamba akşamları çalmaya başladım. Sonra başka günler de çaldım. O dönem bir beş-altı ay kadar sürdü. Hem kendi şarkılarımı çalıyordum hem de “cover” söylüyordum. Tek bir gitar ve ben, iki saat, üç saat, sevdiğim şarkıları söylüyordum. Sonra ünlü bir yapım şirketinde senaryo yazarlığı yapmaya başladım ve müzikle bağlantım tamamen koptu. Çünkü yazarlık çok büyük zamanımı almaya başladı. Üç gece uyumadan yazmalar filan. Ardından işten çıkarıldım, evsiz kaldım. Sonra başka bir yapım şirketine girdim, orada oyunculuğu da denedim. Bunları yırtmak için yapmıyordum. Denk geliyor, “Sen komik bir kızsın, gel şu rolü de sen oynarsın,” diyorlar, ben de ucuz işçi, tin tin tin gidiyorum yapıyorum. Sonra Taksim platolarının kentsel dönüşüme girip yıkılmasıyla birlikte bütün bunlar gayet manidar bir şekilde son buldu benim için. Ve ben de bir reklam ajansına girdim. Bir ara bir seçim esnasında bir partinin sosyal medya direktörlüğünü yaptım. Sonra yine bir reklam ajansı… Ama o sırada bir ev konserleri zincirinin İstanbul ayağında Galata’da bir evde gitarımla şarkı söyledim, çok beğenildi. O benim şarkımdı ve insanlar o şarkıyı sevdiler. Ben de “Lanet olsun dostum yeter artık,” dedim. Ofisten ofise gezmeler, sürekli işten işe atlamalar filan olmuyor. Beni çağıran bir ses var orada ve o sesi artık takip etmem lazım.


_Bütün o öteki işleri yaparken müzikle bağınız var mıydı yine de peki?

Var. Eve gidip gitar çalıyorum sürekli. Arkadaşlarıma, bazen sadece kendime. En yakın arkadaşım gitarım, hayatta hep onunla dolaşıyorum. Bir yolculuğumuz var ve onu tamamlamamız gerekiyormuş gibi. Gidip bankadan kredi çekip, bir stüdyoya girip “Ben bunu yapacağım ve ortaya koyacağım çocuklar,” demek istemedim. Ben öyle biri değilim. Bir şeyin beni çağırması lazım ki ben oraya gideyim. Çünkü ben iki memurun çocuğuyum, bunu hep söylüyorum. Bunun anlaşılmadığı bir yer var. Hakikaten ben işleri güçleri bırakıp, o kiraları, faturaları umursamadan, kredi çekip, yatırımlar yapıp bir şeyler yapamam. Öyle bir yerden gelmiyorum. Çok garip riskler alıyorum bazen ama bir türlü müzik için almıyorum. Herhalde serserilikten. O serserilik mi hoşuma gitti bilmiyorum. Müziği dolaştırmak etrafta hoşuma gitti etrafta herhalde. Şarkılar biriktirdim. Sonra da dedim ki “Sen başka birinin ekmeğini çalıyorsun. Bu işi bırak ve müzik yap.” 28 yaşındaydım. İşi bıraktım, iki hafta sonra Berkant’la tanıştık. Hayat bizi buluşturdu. O gitar çalıyormuş, benim hiç haberim yok. Evine gittiğimde bir bas gitar görüyorum ve “Aman Allahım!” diyorum. Ve birlikte müzik yapmaya başlıyoruz. Çeşitli yerlerde çalıyoruz, Salon İKSV’de, Mojo’da… Yavaş yavaş konserler vermeye başlıyoruz. Sonra yolumuza herkesin yoluna çıkan insanlar çıkmaya başlıyor. O insanlarla birlikte ilk albümü yapıyoruz. Sonra o yolda başka türlü yürümek istediğimize karar veriyoruz. Çünkü müzik bizim yuvamız, aşkımız ve evliliğimiz. Ve ikinci albümde özgür yürümeye karar veriyoruz; öyle de yürüyoruz. Hikâye aslında özetle bu.          


_Resmi Facebook hesabının “hikâyemiz” kısmında tek bir cümle var: “Kırılan, dökülen ve her seferinde güzelliğe dönüşen şeyler için şarkılar.” Bunu biraz açalım mı?

Genellikle şarkılar yalnızlıktan, sevmekten ama sevilememekten bahsederler ya. Ya da bir düzenden bahsederler, o düzeni kırmak, dışına çıkmak gerekir. Ya da bir çember vardır, en yakın iki nokta olduğunu zannedersin orada ama en uzak iki noktasındasındır. Müzikte ben hep o hislerden doğup ama her seferinde o kadar umutlu, o kadar aşkla ve sevgiyle dolu şeylere dönüşen hisler buluyorum. Öyle bir çağrı duyuyorum. Ne zaman Björk dinlesem, ne zaman Tori Amos dinlesem, PJ Harvey dinlesem, Tom Waits, Bob Dylan dinlesem, Sevinç Tevs açsam… Bu hep böyleydi. En karanlık şarkıdan tutun en aydınlık şarkıya kadar… “Rock’n roll”da da karanlık bir şeyler buldum, aydınlık bir şeyler bulduğum kadar, çok yıkıcı bir şey de buldum çok yapıcı bir şey bulduğum kadar… Her şeyin bir arada var olması ile ilgili bir dengeden bahsediyormuş gibiydi benim için müzik. Yani müzik aslında benim dengelenmemi sağlayan şeydi, çocukluktan beri en yakın dostumdu. “Hey Kalben” diye omzuma vurup “Kalben yalnız değilsin, çirkin değilsin, yanlış yapmıyorsun, sen suçlu değilsin, annenle babanı sen barıştıramazsın, dünyayı sen düzeltemezsin, bütün çocuklara sen kalemle kitap dağıtamazsın!” Bütün o yapmak isteyip de yapamadığım, başarısız olduğum kahramanlıklarım ve saçmalıklarım konusunda beni onaran, beni ayağa kaldıran şey müzikti. O yani.


_Biraz ‘70’ler ruhu mu var sizde? Joan Baez mi desem Janis Joplin mi?..

Çok seviyorum onları, o dönemi. Janis Jolin’in grupla yaşadıklarının sonunda girdiği depresyon, Nina Simone’un bipolar afektif olduğu o dönemde anlaşılmaması ve onu ölüme götüren sürecin bu olması… O dönemden o kadar farklı ruh durumları ve o kadar ruhsal hastalıklardan öyle güzel şeyler çıkmış ki. Mesela Pat Smith’in Scott Morris’le tanışıp bütün hayatını geride bırakması… Hepsini çok seviyorum.

_Yanlış zamanda doğduğunuzu düşündüğünüz oluyor mu?

Doğacağım çağı seçememiş olmak en büyük pişmanlığım diyorum. Berkant’ın elinden tutup “hadi şimdi şu çağa gidiyoruz,” diyebilmeyi çok isterdim. Hiç o klişeden kaçmayacağım. O klişe benim için doğru. Orada olmak, bütün o müziğin içinde olmak, hayatı o şekilde yaşamak, hiç utanmadan o çocukların ve yetişkinlerin içinde çırılçıplak özgür varlıkların içinde sonunda var olabilmek… İnsan olduğum için utanmadan bir gün geçirebilmeyi çok isterdim. Ya da doya doya insan olduğundan utanarak, benim gibi utanan insanlarla olduğumdan emin olmak. Ama ben bu çağda da o insanları bulduğumdan eminim. Çünkü öyle güzel insanlarla tanışıyorum konserlerde, öyle güzel dostlarım vardı bana ‘70’lerden çok daha güzel 2017’ler yaşattılar. Bunu da gördüm.


_Bu şarkıları yazan birinin çokça yaşamışlığı, görmüşlüğü, okumuşluğu olmalı… mı?

Çok okurum ben. Çok seviyorum okumayı. Sanırım fazla arkadaşım olmadığı için hani İngilizce’de “nerd”, bizim ülkemizde ne yazık ki “inek” olarak adlandırılan, hadi biz ona “kitap kurdu” diyelim, hatta “kurt” kelimesini de kullanmayalım, “kitap fındığı” diyelim, “kitap fındığı”ydım ben. Kitaptan kitaba yuvarlanan bir fındıktım. Çok seviyordum. Didem Madak da okurdum, Yaşar Kemal de okurdum, Milan Kundera da. Hiç kendimi yaş olarak ayırmadım, bir yere koymadım. Daha ortaokulda Dostoveyski de okumuştum, Orhan Pamuk da, Elif Şafak da, Hakan Günday da. Sevgili İzmir Çamlaraltı Lisesi’ne çok teşekkür ederim. O kadar güzel bir okulum, öyle güzel öğretmenlerim vardı ki o okulda… Bizi Hakan Günday’ın Elif Şafak’ın filan oturumlarına götürürlerdi. Hocam benim için yarışma bilgileri toplardı, ben edebiyat yarışmalarına katılırdım. “Şu yarışma için şiir yazacaksın, bu yarışma için düzyazı istiyorum senden,” filan diye. Benim o konudaki sevgimi görüp, bir de yalnızlığımı görüp, “Bu çocuk yalnız kalmasın,” deyip elimden tuttular. Ne güzel bir okulmuş. Şimdi de öyle eğitimciler ve okullar olsun diye her gün güzel dilekler gönderiyorum. Çocukların bir şeylere eğilimlerinin olduğu çok genç yaşlardan belli oluyor. Ve çok istiyorum ki öyle bir eğitim sistemimiz olsun. Çocukların belli ettiklerini, yüzümüze bağırdığı şeyleri fark edelim ve onları ona göre yönlendirelim ve onların mutluluğu için çalışalım. Benim üzerimde çalıştılar.


_Şarkılarınızın ne kadarı otobiyografik?

Yarısı bile diyemem artık. Çünkü çok fazla dost var içinde, çok fazla çocuk, genç var, herhangi bir yerde tanışıp sevdiğim ve bana ilham veren insanlar var artık. Ben anlatıcı olarak oradayım diyebilirim. Nil Karaibrahimgil’in söylediği çok güzel bir şey var: “Bu şarkılar bize iniyor,” diyor. Biz bir kanalız ve kanalımız bu şarkıları çektiği, frekansı öyle uyduğu için Nile’e Nil’in şarkıları geliyor da Kalben’e Kalben’in şarkıları geliyor. Bir radyo gibi. Ben bu frekansı çektiğimi düşünüyorum ve bu şarkılar bana geliyor ve ben de onları iletiyorum. Çok bilinçli olarak şarkı yazdığımı düşünmüyorum. Oturup “Şöyle bir şarkı yazacağım, buna şöyle bir ara yazdım, buna böyle bir köprü yazayım, şu nakarat çok tutar,” filan gibi şeyler hiç olmuyor. Oturup bir şarkı yazıyorum, sonra Berkant’a çalıyorum ezberleyeyim diye. Sonra da Berkant alıyor eline, üzerine ne yazıyorsa bas gitar, ikinci, üçüncü gitar, davul… Sonra çağırıyoruz diğerlerini, “Hadi arkadaşlar, provalar!” Bu.


_Kalben bir “kadın ozan” mı sizce?

Onu olabilsem ne mutlu bana. Bülent Ortaçgil’in, Neşet Ertaş’ın, Aşık Veysel’in izinden gidip de, Şehrazat’ın, Aysel Gürel’in, Sezen Aksu’nun izinden gidip de ozan olabilsem… Bunları söylemek gerekir, söylemezsem çok ayıp olur, terbiyesizlik etmiş olurum. Onların izinden gidip de kadın ozan olabilirsem bir gün çok mutlu olurum. Bazı günler aynaya bakıyorum, “Sen acaba kadın ozan mısın?” diye soruyorum. Sonra diyorum, “Kendine gel! Daha yolun çok başındasın.” Bir tokat, yola devam!


_Sosyal medyada yazdıklarınıza da bakınca… Biraz ütopik bir iyimser mi Kalben?

Bir yandan da çok karanlık biriyim. O yüzden bu kadar iyimserim. Çünkü benim gibi karamsar biriysen bu kadar iyimser olmak zorundasın. Ben de her şeyin farkındayım. Savaşın da, uyuşturucunun da, içkinin de, bizim ilerleme dediğimiz şeyin ilaç sektörünü beslediğinin de… Ofislerde, şirketlerde, fabrikalarda ve şantiyelerde insanların günde kaç saatini ne kadarlık bir para için harcadığını çok iyi biliyorum. Kadınların ne halde olduğunu biliyorum. Çocukluğumda bakkaldan para üstü alırken bakkal elime değse taciz edildiğimi zannederek büyüdüm ben. O korkuyla büyütüldüm. Geceleri sokakta yürüyemeyerek, ne giyeceğime dikkat ederek, sonra ne giyeceğime aksine dikkat etmeyerek, bir takım isyanları geliştirmek zorunda kalarak büyütüldüm. Yürüyüşüme, ne giydiğime dikkat etmekten Kemal adında bir erkeğe dönüştüm bir ara. Ben de gerçeklerin çok farkındayım yani. Şuursuz bir iyimserlik değil benimkisi. O yüzden gerçekten iyimserim bir tarafımla da. Çünkü o zaman devam etmenin bir manası kalmazdı. O zaman bu şarkılar bana bir şey ifade etmezdi. O zaman 14 yaşında gözlükleri ve diş telleriyle dolaşan o kıza benim “Saçmalama!” deme şansım olmazdı. Saçmalamasın çünkü dünyanın en güzel kızı o. Onun güzelliğini ne o teller ne de gözlükler örtebilir.


_Sosyal medyada hep pozitif cevaplar yazıyorsunuz size yazılanlara karşı. Sabır gerektiren bir yaklaşım.

Bazen tam kibrime yenileceğim durumlar oluyor, çok üzülüyorum. Bir tane Zerrin Özer vukuatımız oldu öyle, onu anlatmak isterim. Bir tane Zerrin Özer şarkısı paylaştım, birisi de Zerrin Özer’i sevmiyormuş, bir şey yazdı, ben de Zerrin Özer’i savundum. Sonra zaten seviyorsun ve paylaşmışsın, daha niye savunuyorsun diye kızdım kendime. Böyle şeyler olabiliyor. Aslında o konuda bir sistem oturttum dersem yalan olur. Bazen cevap veriyorum, bazen veremiyorum ama cevaplarımın olumlu ve sevgi dolu olmasını istiyorum çünkü ben orada bir şey yazıyorum ve biri de bana başka bir şey yazıyor. Benim onun üzerine bir cevap vermeye hakkım bile yok aslında. Ben orada Zerrin Özer’in müziğini paylaşmışım. Bu çok hüzünlü çünkü bazen biz insanla müziği de ayıramıyoruz. Bir insanla o insanın fotoğrafını ayıramıyoruz, gazeteciliğini, yazarlığını, ne bileyim bakkallığını ayıramıyoruz. Toplumsal olarak birbirimize çok kızgın olduğumuz bir yerdeyiz. Ben bundan ötürü çok yorgun ve üzgünüm. Niye bu kadar kızgınız birbirimize? “Günaydın,” desek, “merhaba” desek, karşılaştığımız bir yabancıya “iyi günler” desek ne olurdu? Bu bize ne kaybettirirdi? Onun inançlarını bilmeden de bunu yapabiliriz, onun tipinden bağımsız olarak da bunu yapabiliriz. Birbirimizden nefret etmek daha zor değil mi? Birbirimize küfür etmemek, saldırmamak, satırla sokakta yürümemek daha kolay değil mi? Ben daha kolay olanı tercih ettiğimi düşünüyorum. Ağaçlara bakıyorum, çocuklara bakıyorum, kadınlara bakıyorum ve çok umutlanıyorum. Çok kolay geliyor umutlanmak bana. Hamile bir dostum vardı. Öyle güzeldi ki karşımda onun karnının yavaş yavaş büyümesi, ölümsüzlüğü hissettim. Onun kaburgalarını tekmeleyen bebeği izliyorum, yüzünün giderek daha çok aydınlanmasını, giderek güzelleşmesini izliyorum. Yazık değil mi? Diğer türlüsü daha zor, bana öyle geliyor.


_Henüz çocuklu değil belki ama evli ve mutlusunuz, en azından göründüğü kadarıyla. “Evlilik aşkı öldürür mü?” klişesine girmeyelim mi hiç?

Evlendiğimiz günden ötürü galiba bizim aşkımızı öldüremedi aşk. Biz 15 Temmuz’da, darbe girişimi günü evlendik. O günü bütün sevdiklerimizi sağ salim evlerine ulaştırarak ve bir yerlerde hiç tanımadığımız insanları kaybetmenin acısını yaşayarak geçirdik. Karmaşık duygularla özdeşleşmiş bir gün bizim düğün günümüz. O yüzden bir kere daha evleneceğiz, belki o zaman öldürür. Hatta şu an biz çok istikrarsız da bir yerdeyiz. Evliliğin getirdiği o istikrar bizde yok. Evli çiftler günün on iki saatini ayrı geçirirler, biri işe gider, biri başka yere gider. Biz günün on sekiz saatini birlikte geçiriyoruz. Ne yaparsak birlikte yapıyoruz. Kimi zaman kavga ediyoruz, kimi zaman o kavgayı geri alıyoruz. O yüzden hiçbir zaman aşkın öldüğünü söyleyemeyeceğim. Ve ben ömür boyu Berkant’a aşık olacağım, bunu hep söylüyorum. Bunu biliyorum, o hisle evlendim zaten. Ben Berkant’la tanıştığım zaman onun hayat yolculuğumda birlikte yürüyeceğim insan olduğunu anladım. Çünkü birlikte her şeyi yapabileceğimizi biliyordum. Onun yanında hiç utanmayacağımı biliyordum. Bazen yolda giderken bir anda tökezlersin ya da masaya kolunu koyarken kolun tutmaz ve bunlar hep seni utandırır ya. O küçük şeylerden bile utanmayacak kadar rahat olacağımı bildiğim için galiba. Hayat yolculuğunda birlikte yürüyebileceğim insan olduğunu hissettiğimden ona olan hislerim çok farklı. Her ne olursa olsun. Çünkü dünyanın bin türlü hali var. Hayatta çok farklı duygular ve kırılmalar olabilir. Yaşla birlikte çok farklı yerlere götürebilir düzen ve yaşam bizi. Ama ben ömür boyu ona âşık olacağım. Bunu biliyorum.


_Birlikte çalışıyor ve üretiyor olmanın getirdiği ego çatışmaları yok mu hiç aranızda?

Aslında ego çatışması değil o. Ama ben çok ben çok gıcık biri olabiliyorum bazen. Ne söylediğime hiç dikkat etmiyorum, nasıl söylediğime de. O da çok saygı dolu bir insan. İşini çok düzgün bir iş ahlakıyla ve gerçekten çok büyük sevgi ve saygıyla yapan biri. Benim bu gıcıklığım sebebiyle sorun olabiliyor, ego çatışması değil yani kesinlikle. Bunu söyleyebilirim rahatlıkla.


_Bir çocuğunuz olsun istiyor musunuz?


Nerede bir çocuk varsa o çocuğun çok mutlu olmasını, sevilmesini istiyorum. Onunla ilgilenilmesini istiyorum. O çocuklardan biri de bir gün bizim olsun istiyorum. Ama çocuğa karşı mülkiyetçi bir bakış açım yok. O çocuk benim diye onu çok sevmeyeceğim; bütün çocukları öyle çok seviyorum.

EYLÜL 2017

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder